Skessuhorn - 18.12.2019, Blaðsíða 73

MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2019 73
Flestir íbúar í Snæfellbæ þekkja
Emanúel Ragnarsson sem ávallt er
þekkur undir gælunafninu Emmi
Ragnars. Hann hefur verið öku-
kennari í yfir 35 ár en er nú að
hætta kennslu vegna aldurs, orðinn
78 ára. „Já, það er kominn tími til
að hætta þessu, komið gott,“ seg-
ir Emmi og brosir sínu breiðasta.
„Ætli maður fari bara ekki að beita
þegar ég er hættur að kenna,“ bæt-
ir hann kíminn við. Emmi hefur
víða komið við á langri starfsævi og
saman rifjar hann upp brot úr leik
og starfi í samtali við fréttaritara
Skessuhorns.
Hóf störf ungur
„Ég fæddist í Reykjavík þar sem
KR völlurinn er núna og fyrstu
fjögur starfsárin sem unglingur
vann ég á skóverkstæði. Síðan fór
ég ásamt þremur vinum mínum
í eitt ár á strandferðaskipið Esju
sem flutti farþega á milli bæja en
á þeim tíma voru varla til akfær-
ir vegir um landið. Það var alveg
svakalega skemmtilegur tími fyrir
16 ára gutta. Ég flutti svo til Ólafs-
víkur á jóladag 1962 og flutti beint
í Dvergastein, en húsin voru á þeim
tíma kölluð sínum nöfnum. Árið
1959 hafði ég kynnst eiginkonu
minni Guðrúnu Magnúsdóttur og
eignuðumst við þrjú börn; Magnús
Guðna, Unni og Theódór, en hann
lést í hræðilegur slysi þegar íbúð-
in hans brann. En Guðrún mín lést
árið 2001.“
Úr kaupfélaginu í
Sindra, þá banka og loks
Litabúðina
Emmi rifjar upp að fyrsti vinnustað-
ur hans í Ólafsvík hafi verið Kaup-
félagið Dagsbrún og var Alexand-
er Stefánsson þá kaupfélagsstjóri.
„Svo brann Dagsbrún og fórum við
þá í húsið þar sem Kaupfélag Ólafs-
víkur var, þar til því var lokað. Þá
var þetta hús sem ég bý í núna við
Grundarbraut byggt og notað sem
mjólkurbúð þar sem ekkert pláss
var fyrir mjólkina þarna í nýja hús-
næðinu. Svo þegar Dagsbrún fór á
hausinn tók Kaupfélag Borgfirðinga
við rekstrinum. Eftir að ég hætti að
vinna í kaupfélaginu fór ég að vinna
í vélsmiðjunni Sindra og var þar í
tíu ár. Vann þar í versluninni þar
sem við seldum allt milli himins og
jarðar. Þar var allt til; borðar, bolt-
ar, hljómplötur, varahlutir og bara
nefndu það. Við hliðinni á verslun-
inni var bílaverkstæði en vélsmiðja
á eftir hæðinni. Þarna var verulega
gaman að vinna og starfið fjölbreytt
og margir skemmtilegir samstarfs-
menn sem maður átti.“
Árið 1981 var Emmi ráðinn sem
fjárhirðir í Landsbankanum þar
sem hann starfaði í 15 ár. „Síðan lá
mín leið í Litabúðina hjá Sæa mál-
ara og var ég í fjölda ára í Litabúð-
inni, en árið 1996 sótti ég um starf
sem rekstrarstjóri í Klifi og fékk
það. Þegar ég byrjaði í bankan-
um þurfti ég að sækja tveggja vikna
námskeið, en núna er þetta orðið
tveggja ára nám,“ rifjar hann upp.
Gátu logið sig út úr því
ef texti gleymdist
Emanúel hefur verið virkur í félags-
samtökum í bæjarfélaginu og var
meðal annars í Leikfélagi Ólafs-
víkur í tugi ára. „Ég var gripinn
í leikfélagið um leið og ég flutti
til Ólafsvíkur og var formaður
félagsins í tuttugu ár. Ég tók þátt
í yfir tuttugu uppfærslum á leik-
ritum. Mitt fyrsta leikrit var Mel-
korka sem var sýnt árið 1973 og var
Hörður Torfason fenginn sem leik-
stjóri. Þetta var gaman, en krefj-
andi, að leika en maður var ungur
og lét bara allt vaða og gat logið sig
úr því sem kom upp. Ég man eitt
atvik sem gerðist í félagsheimilinu
Lýsuhóli. Þá var ég að leika á móti
Hinriki Konráðssyni og þegar ég
kom inn í leikritið byrjaði hann á
endanum á leikritinu. En við redd-
uðum þessu snarlega,“ segir Emmi
og skellihlær að endurminning-
um frá leikferli sínum. „Við í leik-
félaginu sýndum alltaf eitt leik-
rit á ári og komu leikstjórar víða
að. Við sýndum ekki bara í Ólafs-
vík, það var flakkað víða um land-
ið með sýningar og ávallt sýndum
við fyrir fullu húsi. Ég vann með
mörgu skemmtilegur fólki í leik-
félaginu, eins og Sigurdísi Egils-
dóttur, Kristínu Halldórsdóttur, en
hún var alltaf hvíslari, Lúlla bakara,
Grétu Jóhannesdóttur og mörgum
fleirum.“
Skuldlaus Mettubúð
við vígsluna
Emmi var einn af stofnendum
Lionsklúbbsins árið 1973 og er
búinn að vera í honum æ síðan.
„Ég hef verið þrisvar sinnum for-
maður og tvisvar sinnum svæðis-
stjóri í Lions.“ Þá hefur hann ver-
ið virkur í björgunarsveitinni Sæ-
björgu í Ólafsvík. „Eins og í ýmsu
öðru þá var ég bara gripinn í það
félag um leið og ég flutti til Ólafs-
víkur. Þegar ég byrjaði í Sæbjörgu
var bara ekkert til, í mesta lagi einn
tréstóll og ein línubyssa sem var
geymd í trékassa. Við höfðum enga
aðstöðu á þeim tíma og þessi kassi
var bara geymdur á slökkvistöðinni.
Við sem vorum í björgunarsveitinni
notuðum bara einkabílana í útköll-
um og síðar var farið út í það að
byggja Mettubúðina ásamt slysa-
varnadeildinni Sumargjöf.
Þegar Mettubúð var vígð var ekki
ein króna í skuld. Því ætlaði fólk-
ið frá höfuðstöðvunum í Reykja-
vík ekki að trúa þegar það kom við
vígslu hússins. Þá var bara allt til-
búið og allt hafði verið fjármagnað
með sjálfboðavinnu. Karlarnir sem
voru á sjó fóru að beita á kvöldin og
svo var bara safnað peningum. All-
ir sem vettlingi gátu valdid lögðu
hönd á plóg. Síðan tók við að fjár-
magna tækjakaup og fyrsti bílinn
sem við keyptum var Rússajeppi.“
Hélt aldrei upp
á afmælið
Emanúel segir að það hafi verðið
mörg útköll sem hann hefur tek-
ið þátt í og sum hafi tekið á bæði
sál og líkama. Hann rifjar upp þeg-
ar Bervíkin SH fórst 1985 og við
tók þriggja mánaða törn við leit að
mönnunum sem fórust. „Svo var
náttúrlega Svanborgarslysið, þeg-
ar dragnótarbáturinn Svanborg
SH fórst við Svörtuloft 7. desemb-
er 2001. Þá hafði ég ætlað að halda
upp á 60 ára afmælið mitt í Klifi.
Stuttu áður, þegar ég fór í Klif, þá
kom Snæbjörn Vignir Ásgeirsson,
sem var skipstjóri á Svanborgu, á
móti mér og sagði að ég hefði ekk-
ert þarna að gera og bað mig að fara
út aftur. Ég reyndi að malda í mó-
inn, en Snæbirni tókst að fá mig
út og var ég samt ekki sáttur. Eft-
ir þetta sá ég Snæbjörn aldrei aft-
ur, en það kom í ljós að þarna hafði
hann ásamt öðrum verið að æfa at-
riði fyrir afmælið mitt. Ég frétti það
seinna. En ég hélt aldrei upp á þetta
afmæli mitt.“
Þá rifjar Emmi upp þegar vélbát-
urinn Barðinn fórst við Hólahóla,
en þá bjargaði þyrla Varnaliðsins
níu mönnum sem voru um borð
í bátnum, því ekkert var hægt að
gera frá landi. Emmi var formað-
ur björgunarsveitarinnar í yfir 20
ár og var sæmdur gullmerki Slysa-
varnafélagsins Landsbjargar 2007.
En núna er komið að tímamót-
um hjá Emanúel. „Ég er nú hættur
að vinna. Ökukennslan hefur gef-
ið mér mikið og eru allir nemend-
ur sem ég hef haft vinir mínir, en ég
hef ekki tölu á hversu margir þeir
eru. Þeir skipta hundruðum. Núna
tekur Svandís Jóna Sigurðardóttir
við ökukennslunni, en ég ætla bara
að dunda mér í Búbót og starfi eldri
borgara í Snæfellsbæ,“ segir Emmi
að lokum.
mm
Hefur víða komið við í starfi og leik
Rætt við Emanúel Ragnarsson sem hættir nú ökukennslu í Snæfellsbæ
Emanúel lætur nú að starfi sínu sem ökukennari og við því tekur Svandís Jóna
Sigurðardóttir.
Emanúel Ragnarsson. „Nú fer ég bara að dunda mér við listaverkin í Búbót,“ segir hann.
Emanúel var sæmdur gullmerki Landsbjargar árið 2007 fyrir störf sín í þágu
björgunarmála. Hér er hann ásamt þáverandi stjórn Lífsbjargar.
Emanúel og Snæbjörn Vignir Ásgeirsson í hlutverkum sínum í leikritinu Delíeríum
Búbónis eftir þá Jónas og Jón Múla Árnasyni.
Emanúel ásamt Páli Stefánssyni að taka fyrstu skóflustunguna að nýju húsi Lífs-
bjargar í Rifi árið 2007.