Skessuhorn - 18.12.2019, Síða 85

MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2019 85
morgunsárið og menn klæddu sig
eftir því. Gengið var eftir botni Val
Ferret dalsins í gegnum mjög falleg
svissnesk þorp. Fram með dalnum
gat að líta mikla jökulruðninga og
jökuláin rann mórauð eftir árfar-
veginum. Hægt og rólega fikruð-
umst við eftir hlíðinni sem hækkaði
ört og brattinn niður varð meiri og
meiri, þar sem ekki voru tré til að
hlífa okkur við snarbrattri sýninni
var ekki laust við að svimi gerði vart
við sig í hópnum. Stuttur stans var
gerður rétt fyrir síðustu brekkuna
og hann var gerður á litla fallega
kaffihúsinu Café du Chalelet og
menn hresstu sig á ís og kaffi. Inni
á kaffihúsinu sátu tveir fullorðn-
ir menn með rótsterkt vín í glösum
og ofan í vínið stungu þeir sykur-
molum og sugu vínið í gegnum þá.
Síðasti spottinn var í gegnum bratt-
an skógarstíg þar sem augað nam á
ótrúlegustu stöðum listaverk sem
búið var að höggva í tré sem var
virkilega fallegt og skemmtilegt að
skoða. Hópurinn komst loks á hót-
elið Hotel Splenide þar sem fram-
undan var hvíldardagur á þessum
yndislega stað. Dagleiðin var 21,8
km og gengið var í 7,45 klst.
Hjólreiðamenn
á ógnarhraða
Hvíldardeginum var vel varið, við
gengum um fallega þorpið sem var
staðsett í kringum stöðuvatn sem
hafði sérstakt aðdráttarafl og engu
líkara en að tíminn stæði í stað.
Göngufélagarnir tóku sér far með
skíðalyftu upp á fjallið Breya, þar
er útsýnið til allra átta einstakt og
þar gat meðal annars að líta Gefn-
arvatnið í fjarlægð. Þarna nutum
við einstakrar veðurblíðu settumst
niður á litlum veitingastað sem bar
nafnið; ,,Panorama que la Breya“
og fengum við okkur hressingu og
nutum tímans.
Á 8. göngudegi var stefnan tek-
in til Trient. Hópurinn var vel
stemmdur eftir hvíldina og tilbúinn
að takast á við verkefni þeirra daga
sem eftir voru. Hópurinn var búinn
að vera heppinn, allt gengið fum-
laust fyrir sig og stemningin ein-
stök. Í hlíðunum bröttu og grýttu
þennan dag mættum við bæði
fjallahlaupurum og hjólreiðamönn-
um sem voru í hjólreiðakeppni á
TMB hringnum og satt að segja, ef
eitthvað hefur skapað okkur hættu
þarna þá voru það hjólreiðamenn-
irnir sem þeystu niður hlíðarnar
yfir stokka, rætur og steina á fleygi-
ferð. Einn af þeim sem við mættum
hentist á hausinn á skuggalega mjó-
um og bröttum stíg og sagði okkur
að hann hefði orðið hræddur þegar
hann kom fram af snarbrattri brún-
inni og misst jafnvægið. Við feng-
um fyrirmæli um að snúa bökum
upp að hlíðinni þegar við vorum að
mæta hjólreiðarmönnunum þannig
að við sköpuðum sem allra minnstu
hættu. Margir voru á ferðinni
þennan dag, jafnt sveittir og þreytt-
ir. Hægt og rólega nálguðumst við
selið þar sem sagan um Heiðu og
afa hennar í fjallaselinu hefur fyr-
irmynd. Þar hvíldi hópurinn og lét
hugann reika til fallega ævintýri
Heiðu, mataðist og safnaði orku í
smá stund. Haldið var áfram ótrú-
lega fallega leið þar sem bænda-
samfélagið var greinilegt. Kýrnar
hér og þar og bjöllur þeirra hljóm-
uðu í fjarska eða bara við hliðina á
okkur á göngustígunum.
Loks blasti litli fallegi bærinn
Trient við í fjarska en hann var ansi
langt niður í dalnum fannst okkur.
Hópurinn var orðinn öllu vanur,
niðurleiðin tók við og menn gengu
hana af stóískri ró alla leiðina niður.
Við okkur blasti bleik kirkja sem er
sjáanlegt kennileiti þessa staðar og
hún var staðsett stutt frá gististað-
num þar sem við áttum að dvelja
næstu nótt, Auberg du mont blanc.
Dagleiðin var 21,79 km og það tók
okkur 8:56 klst. að tölta hana.
Göngudagur níu
Allir voru kátir og til í slaginn þeg-
ar komið var að næst síðasta göngu-
degi. Pokarnir á sínum stað, stafir
í hönd og magnesíum freyðitaflan
komin í vatnspokann. Þennan dag
var gengið yfir fjallaskarðið Col de
Balme, þar sem landamæri Sviss og
Frakklands mætast. Þegar þangað
var komið fór að bæta heldur í vind.
Fjöldi manna var þar saman kom-
inn að fljúga módelflugvélum. Í
skarðinu stönsuðum við smá stund
því nú birtist okkur Mont-Blanc
á ný eftir nokkra fjarveru. Leiðin
lá niður á við í Frakklands hreppi
og við endalaust að dást að fjalla-
sýninni og þessum tilkomumikla
fjallgarði sem við höfðum verið að
ganga í kringum síðustu daga.
Nú birtist okkur litli skálinn og
dagsverki göngugarpanna lokið.
Gengum við í 8:13.37 klst. 19.64
km, hækkuðum okkur um 1004
m og niðurleiðin var 890 m. Allir
heilir; hné, fætur, tásur og 12 höf-
uð. Það var gott að taka af sér skó
og poka og njóta góða veðursins.
Í litla sjarmerandi skálanum var
hver einasti krókur og kimi nýttur
í orðsins fyllstu. Aðeins til að upp-
lýsa ykkur lesendur um þrengslin í
skálanum; Í rýminu sem ég og Siggi
gistum voru einnig Ína sem svaf á
þriðju hæð í koju, Birgir og Gróa í
neðri koju, við í efri koju, Kolli og
Lára í efri og neðri og ein stúlka
frá Bandaríkjunum í efri koju til
fóta við mig. Birna og Rúnar upp á
hanabjálka á þröngu lofti og Berg-
þór og Hrefna ásamt Sirrý í pínu-
litlu herbergi í kojum. Sturtuklef-
inn var þannig að það var bara rétt
hægt að komast inn og nánast ekki
hægt að þurrka sér þar svo vel væri
og útilokað að skipta um skoðun.
Já, við létum okkur hafa þetta en
það reyndist sumum erfitt og má
segja að vel hafi verið farið út fyr-
ir þægindarammann.
Lokadagur göngunnar
Lagt var af stað frá litla skálanum
og áætlað að ganga fyrri hluta dag-
leiðarinnar að Lac Blanc (Hvíta
vatnið) sem stendur í 2300 m hæð.
Leiðin var brött og grýtt á köfl-
um. Á einum stað urðum við að
klífa kletta í stigum, líklega hefðu
menn ef kostur var á, tekið strætó
eða lyftu niður til Camonix, en all-
ir tóku áskoruninni og fóru upp
stigana með góðri leiðsögn Birnu
fararstjóra. Lac Blank er gríðar-
lega vinsæll útivistarstaður íbúa
í Camonix, þeir taka sér far upp
með lyftunni að Flégere svæðinu
og þaðan er um tveggja tíma gang-
ur að vatninu og allt í kring um
það eru fallegar gönguleiðir. Sagt
er að þarna sértu komin í himna-
ríki friðar.
Frá Lac Blanc áttum við að
ganga að Flégere lyftunni sem
áætlað var að taka niður í Camonix
dalinn en það lá ekki fyrir okkur
að gera það, gönguleiðin var lok-
uð og við urðum að taka á okkur
krók og þar með vorum við orð-
in of sein að taka lyftuna fyrir síð-
ustu ferð. Öllu var tekið með ró og
Birna fór fyrir hópnum gangandi
niður snarbratta snákastíga alla
leið. Hitinn var mikill þennan dag
og menn búnir með vatnsbirgðirn-
ar og þorstinn sagði til sín auk þess
sem sumir voru orðnir ansi þreytt-
ir í hnjánum. Eins og í sögu lokuð-
um við hringnum í Camonix.
Þennan síðasta dag gengum við
upp í 2345 m hæð, hækkunin var
1170 m, lækkun 1469 m og 20,8
km gengnir á 10,40 klst. Samtals
gengum við hringinn á 10 dögum
og leiðin 199,8 km fyrir utan það
sem við gengum á hvíldardögun-
um. Ekki ofsagt að við höfum lík-
lega gengið um 220 km.
Við gistum á fallega fjölskyldu-
rekna hótelinu St. Antoine sem við
gistum á í upphafi í Camonix og
áttum þar saman einn góðan dag
fyrir heimferð. Við nutum tímans,
skoðuðum fallega bæinn og rifjuð-
um upp með stolti dagana sem á
undan voru gengnir.
Fyrir heimferð fór ég út á sval-
ir á hótelinu í síðasta sinn, andaði
að mér tæru alpaloftinu og hugur-
inn reikaði að því sem sagt er um
þennan fallega stað og ég tengi al-
gerlega við:
„Eitt af því góða við Chamonix
dalinn er að þú getur bæði tapað
þér og fundið þig þar. Þú þarft að-
eins að líta upp til að sjá það. Nátt-
úran þar er gjöf og hún tekur þér
með útréttum örmum í átt að æv-
intýrum. Hún færir þér ferskt loft,
göngustíga, gönguleiðir og býður
þér að fylgja þeim. Burt frá ys og
þys sem kann stundum að vera erf-
itt að skilja við.“
Að lokum vitna ég í orð Berg-
þórs sem hann sagði við okkur í
upphafi ferðar; ,,munið elskurnar
mínar að klukkan er 0”. Einmitt,
þar vorum við, nutum tímaleysis-
ins, kyrrðarinnar og faðms nátt-
úrunnar sem tók okkur útréttum
örmum.
Ingibjörg Inga Guðmundsdóttir
Við gamalt eyðibýli í Aosta Valley. Upphafspunktur TMB hringsins í Chamonix.
Horft til frá Giardino Botanico Alpinó blómagarðinum að Point Helbronner
þangað sem Skyway Monte Bianco kláfferjan gengur.
Refugio Elisabetta fjallaskálinn á Ítalíu.
Rhone-Alpes, útsýnið frá svæðinu þar sem stigaklifrið hófst á leið til Lac Blanc.
Hrefna, Gróa, Sirrý, Inga, Ína og Lára. Eitt af útskornu listaverkunum við
skógarstíginn til Campex.