Studia Islandica - 01.06.1975, Side 50

48
ávítaði hann fyrir ónáðir þær, sem hann gerði henni, og
ráðleysi hans. „Legg ég á þig, að þú skalt enga ró hafa,
fyrr en þú hefur komið úr álögum einni kóngsdóttur, sem
er hið mesta tröll.“ Sigurði verður svo mikið um, að hann
verður ekki mönnum sinnandi. Finna menn þá helzt það
ráð að biðja stjúpuna hjálpar, og lætur hún ekki á sér
standa að veita liðsinni. Má sjá, að hér er sem snúið sé við
efninu frá Grógaldri, en hvort sérstakt samband er milli
kvæðisins og ævintýrsins eða hér er aðeins að ræða um
almenn áhrif af mótspymu við stjúpuminnið, læt ég ósagt.
Stjúpan fékk nú kóngssyni hnoða til leiðarvísis, og mal-
sekk, sem aldrei þraut mat í, og sendi hann síðan á fund
fóstm hennar (ókunnrar) og bað hann að færa henni hníf
og belti til jarteikna. Góðgerðasamur skuli hann vera þeim,
sem á leið hans verði. Þá segir hún, að sér muni kennt
hvarf hans, og kæmi að því, að hún myndi þurfa á hjálp
hans að halda.
Nú fer Sigurður kóngsson leynilega á burt og hlítir leið-
sögu hnoðans. Á leiðinni fer hann meðfram hömrum; vom
þar hrafnar fimmtíu og deildu um holur í hömrunum;
klappaði hann holu þá, sem á vantaði, að allir hefðu sama-
stað. En er hann gekk burt, kölluðu þeir á eftir honum
og háðu hann nefna sig, ef hann þyrfti lítils við. Sama
kom fyrir um fimmtíu máfa og fimmtíu dúfur.
Nú leiðir hnoðað Sigurð til Blákápu, fóstm Himinbjarg-
ar. Hann færir henni hnífinn til jarteikna og er vel tekið.
Segir Blákápa honum frá konungi, sem réð ríkjum skammt
þaðan; hann átti dóttur Ingibjörgu með drottningu sinni.
Nú andaðist drottning, og kom þá til ríkis hans jómfrú
fögur, og gekk hann að eiga hana. Ingibjörg kóngsdóttir
gaf sig ekki að henni. En stjúpan var raunar versta tröll
og lagði á Ingibjörgu og meyjar hennar, að þær skyldu
verða að hræðilegum tröllskessum, drepa kóng og menn
hans og eyða ríki hans. Þetta varð, og hvarf þá stjúpan.
Að ráðum Blákápu fer Sigurður til hallar flagðkvenn-
anna, og fær hann að vera hjá þeim, ef hann leysi af hendi