Studia Islandica - 01.06.1975, Page 57
55
„Hvat er manna þat
mér ókunnra,
er mér hefir aukit
erfitt sinni?
Var ek snivin snævi
ok slegin regni
ok drifin döggu,
dau<5 var ek lengi.“
(4.-5. v.)
Hér gætir sömu erfiðleikanna að vakna af dauðans svefni
og rísa upp úr gröfinni sem í Grógaldri og dansinum, og eru
Baldursdraumar vitaskuld elztir þessara heimilda.
Annars er dansinn nokkuð frábrugðinn, þar eru miklu
meiri umbrot: „der revner mur og mabnersten /og bjerget
tager til at falde“ (A 8 o.s.frv.). Svipað er í sænskum til-
brigðum. Þetta held ég eigi rætur að rekja til gauragangs-
ins í Ormarssögu, sem nú er aðeins kunn af rimum1 og
skandinavísku danskvæði.2
1 rímunum segir:
„Grimmbga skelfur grjót ok fold,
gjörði myrkrit mesta,
hef ek þat frétt, at hrærðist mold,
hauðrit tók at bresta.“
En í dansinum segir: „Der revnet báde mure og malmer-
stene, /det nederst i bjerget ryste.“ Orðalag er svipað í
samtali þeirra mæðgina, enda skylt að efni. „Vaki þú Gróa!
/vaki þú góð kona! /. . . er þú móður kallar, /er til moldar
er komin ...“ (1-2): „Hvem er det mig kalder, /hvi vœkker
I mig sá mod, /má jeg ikke med ro ligge /op under
den sorte jord“ (C). Sonurinn segir, hvernig háttað sé um
1 Sjá DgF III, 776.
2 DgF, nr. 11, D 22.