Studia Islandica - 01.06.1975, Page 126

124
allt hefur mjög sterkan og fagran trúarblæ, og er þessi kafli
hvað mest hrífandi af öllu í rímunum. Að lokum snýr
Sveinn aftur, og er þá allt breytt frá því þegar hann fór og
margar aldir liðnar.1
En nú er kominn tími til að víkja að þriðja hluta rímn-
anna (13.—17. rima), og er efni hans á þessa leið:
xiii. Nú líða tímar í friði og spekt. Þá er það eitt sinn,
þegar menn sitja yfir matborði í höll Grikkjakonungs, að
þar stendur maður á miðju gólfi, og veit enginn, hvernig
hann er kominn í höllina. Var þetta hið ljótasta tröll. Hann
hafði biturt sverð í hendi. Kóngur spyr hann að nafni, en
hann kvað mega kalla sig Karlinn grá. Hann segir, að hann
hafi heyrt hrósað Grikkja her, en hitt muni þó sannara, að
þeir verði hræddir óðara en þeir sjái stórvaxinn mann. Síðan
gekk hann að þeim, er yzt sat, og skoraði á hann til
leiks, að sá skyldi höggva höfuð af honum nú, en karlinn
skyldi svo höggva höfuð af honum næsta dag. Ekki leizt
hirðmanninum á það, og fór svo um einn eftir annan, að
enginn vildi eiga skipti við Karlinn grá, unz að Sveini kom.
Hann hjó óðara höfuðið af karlinum, svo að það féll á gólfið,
en karlinn tók það upp og setti á bol sér og var alheill.
Kvaðst hann mundu koma næsta morgun og hvarf síðan.
Daginn eftir var hirðin hljóð. Um þriðju tíð dags birtist
karlinn í höllinni og innti skildagann. Þá spurði konungur,
fyrir hvað Sveinn kynni að leysast. Karl kvaðst skilja það
til, að hann fengi að sjá og heyra Sólentar kóngsdóttur í
hólma nokkrum í á þar skammt frá; gæti hún haft varð-
menn með sér. Þetta samþykkti konungur, en ekki skyldi
karlinn skipta við hana nema orðum.
Nú er Sólentar sett á bát og mikill vörður með henni, og
átti hún tal við karlinn, en jafnskjótt hurfu þau bæði. Kon-
ungur undi því illa, en Sveinn strengdi þess heit að leita
1 Söguþráðurinn er rakinn nánar í fonnála útgáfunnar, bls. li—lxv,
en um efnið er annars fjallað bls. xxx—1 og lxxi—Ixxxiv.