Studia Islandica - 01.06.1975, Síða 156
154
hafa þótt of fjarstætt til þess að frönsku skáldin hændust
að því.
Hér á undan var drepið á frásögn af risanum Esealt í
„Lanzelet“ Ulrichs von Zatzikhoven, hversu hann bjargaði
félögum sínum í árás á kastala, sem umkringdur var vatni.
Aftur á móti synti Sveinn múksson yfir vatnið á vit kerl-
ingar, móður Karlsins grá. Frásagan af Esealt hefur minnt
suma menn á gamla írska frásögn af Kúhulín. Svo er sagt,
að hann birtist Sankti Patreki, postula Irlands, í vagni sín-
um, og kvað honum um þrautir þær, sem hann hafði leyst
af höndum, meðan hann lifði. Þegar þetta var, voru liðnar
margar aldir frá dauða Kúhulíns. Eitt afrek hans var að
sækja geysilega mikinn ketil, sem tók þrjátiu uxa, en hann
fylltu þrjár kýr með mjólk (hér er sjálfsagt að ræða um
einhvem blending við brottnám kúnna frá Skotlandi). Kú-
hulín hrauzt inn i horg konungs; sjö vora múrar um hana,
en á þeim stóðu jámstólpar, hver með mannshöfði á. Kúhu-
lín braut upp jámdymar, sem á borginni vom, nam á brott
kóngsdóttur, ketil, kýr og mikla kostgripi. Kýmar rak hann
á sæ út, á leið til írlands, með kostgripi á baki, en skip
hans brotnaði í hafi.1 Þá lýsti hann því, hvað hann tók til
bragðs:
Ketill var mér fenginn
af konungsdóttur.
Þegar út á sæ kom,
sökktist skip vort
í óðu veðri,
en eftir það
fleytti ég félögum,
þótt það fár væri.
Níu menn
náðu í hvom arm;
þrjátiu vom á höfði,
en þrir og fimm
1 Sjá Thumeysen, bls. 569—70.