Studia Islandica - 01.06.1975, Page 177
175
1 Flateyjarbók segir, að Haraldur konungur hárfagri hafi
fengið ofurást á Snæfríði Svásadóttur hinni finnsku og
gengið að eiga hana og hafi unnað henni um allt fram,
því að honum sýndist hún hverri konu vænni, sakir at-
kvæða Svása; átti hann sonu við henni . . . Og að enduð-
um þeirra örlögum andaðist Snæfríður, og var breidd yfir
hana blæjan Svásanautur, er svo mikill galdur var í fólg-
inn, að Haraldi konungi leizt hennar líkami svo bjartur
og innilegur, að hann vildi eigi jarða láta og sat sjálfur
yfir henni þrjá vetur og gáði einskins síns geðs fyxir ofur-
ást við hana andaða. Kvað Haraldur konungur þá mn
hana drápu, segir í Flateyjarbók, er síðan er kölluð Snæ-
fríðardrápa, og er vitnað til einnar vísu, sem á að vera
úr drápunni. Hún er á þessa leið:
Hneggi ber ek æ ugg,
ótta hlýði mer drótt
(dána vek ek dulc/ mey)
drauga á kerlaug.
Drápu lét’k (læt’k?) ór Dvalins greip
dynja, meðan fram hrynr,
(rekkum býð ek Regins drykk
réttan) á bragar stétt.
Þessi vísa hefur reynzt mönnum heldur en ekki torveld,
það er að segja fyrri helmingur hennar, því að hinn síðari
er ekki mjög torskilinn: skáldið er þar aðeins að leika sér
að segja, að hann yrki, og kveður svo að orði, að hann
bjóði rekkum réttan Regins drykk. En fyrri helmingurinn
hefur orðið býsna harður undir tönn, því að menn hafa
annaðhvort neyðzt til að gera ráð fyrir aflagislegri orða-
röð eða þá að breyta textanum verulega, eða hvorttveggja.1
Nú skal reynt að leysa þessa gátu. Ég geri tvær breyt-
ingar, ef breytingar skyldi kalla. 1 handritinu stendur í 2.
vísuorði stafurinn m með bandi yfir, en það merkir er,
1 Sjá yfirlit yfir þetta t.d. í grein Ólafs Halldórssonar um Snjó-
fríðardrápu i Afmælisriti Jóns Helgasonar 1969, bls. 147.