Þjóðmál - 01.12.2015, Side 28

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 27
Hinn 13. júlí 1703 rann upp bjartur og
fagur á Þingvöllum. Blá slikja lá yfir skóg-
unum milli Hrafnagjár og Almannagjár,
þar sem næturdöggin leystist upp í gufu
fyrir hlýjum geislum morgunsólarinnar.
Fuglasöngur ómaði í kjarri og lofti. Silfur-
gljátt vatnið féll blítt að skrúðgrænum
töngum og kjarri vöxum hólum. Hrafna-
björg og Arnarfell voru dökk og svipþung,
en á aðra hönd skein sólin á hvítan koll
Skjaldbreiðs, en á hina hönd var Hengill-
inn grænblár með hvítum gufustrókum,
er lagði hátt upp í vindlaust loftið. Það var
einn af þeim ógleymanlegu morgnum á
Þingvöllum, þegar náttúran tjaldar sínum
fegursta skrúða og lífið virðist dásamlegt
og fagnaðarríkt.1
Svo fallega og skáldlega lýsir Árni Óla
morgni á Þingvöllum og lesandinn minnist
ósjálfrátt annars morguns í túlkun norska
tónskáldsins Edvard Griegs úr tónlistaverkinu
Pétur Gautur. Ef til vill ekki sanngjarnt að bera
saman en tilfinningin á það stundum til að
bera skynsemina ofurliði. Pétur Gautur var
maður breyskur og lenti í mörgum hremm-
ingum og ævintýrum. Hins vegar var ekkert
1 Árni Óla, kaflinn Útilegumenn á Reykjanesi í
bókinni Frásagnir, Bókaútgáfa Menningarsjóðs,
1955
umhverfismál
Sigurður Sigurðarson
Þversögnin
Mynd: Sigurður Sigurðarson