Þjóðmál - 01.12.2015, Blaðsíða 86

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 85
fyrir, virtust skyndilega vera úrelt. Eitt þeirra
var íslensk tunga. Sumir bankamenn töluðu
jafnvel í alvöru um að taka upp ensku. Bók
Inga Freys ber slíkum áhrifum því miður vitni.
Enskan skín víða í gegnum textann. Hann
segir (bls. 9):
„Aldrei áður í rúmlega ellefu hundruð ára
sögu Íslendinga hefur einstakur atburður
haft svo djúp áhrif.“
Á ensku er sagt „never before“. Íslensku-
legra hefði verið að segja:
„Í röskri ellefu hundrað ára sögu Íslendinga
hafði enginn einn atburður haft svo djúp
áhrif.“
Hann segir (bls. 9 aftur):
„Fáir aðrir atburðir í Íslandssögunni — ef
einhverjir — hafa ratað inn í heimssöguna.“
Á ensku er sagt „if any“. Íslenskulegra hefði
verið að segja:
„Fáir aðrir atburðir í Íslandssögunni hafa
ratað inn í heimssöguna, jafnvel enginn.“
Hann segir (bls. 60):
„Á endanum fékk þessi sjóður … .“
Á ensku er sagt „in the end“. Íslenskulegra
hefði verið að segja:
„Að lokum fékk þessi sjóður … .“
Hann segir (bls. 103):
„Orðalag Reagans í innsetningarræðu hans
árið 1981 fangar ágætlega þann anda.“
Á ensku er sagt „catches“. Íslenskulegra
hefði verið að nota sagnirnar að sýna eða
grípa eða bera vott um. Hann segir (bls. 172):
„Ekki margir slíkir vitnisburðir eru til.“
Á ensku er sagt „not many such“. Íslensku-
legra hefði verið að segja:
„Fáir slíkir vitnisburðir eru til.“
Eflaust þykja athugasemdir um tungutak
smávægilegar, en það var rithöfundum áður
fyrr metnaður að vanda mál sitt.
Þjóðsögur Ólafs um bankalán
og Þjóðhagsstofnun
Þótt bók Inga Freys Vilhjálmssonar, Ham-
skiptin, sé fjarri því að vera góð, er bók Ólafs
Arnarsonar, Skuggi sólkonungs, sýnu verri.
Hún er að miklu leyti unnin upp úr pistlum,
sem höfundur hefur áður birt um Davíð
Oddsson á Netinu. Komið hefur fram opin-
berlega, meðal annars í riti Inga Freys, að
fésýslumenn andsnúnir Davíð hafi greitt Ólafi
fyrir þessa pistla. Það kemur því ekki á óvart,
að bókin sé samfelld ádeila á Davíð. „Hroki,
reynsluleysi og axarsköft Davíðs Oddssonar
eru sem rauður þráður í gegnum íslenska
banka-hrunið,“ segir þar (bls. 75).
„Það er óþolandi fyrir Bjarna Benediktsson
að vera með gamla foringjann másandi
fyrir aftan sig, andandi ofan í hálsmálið og
glefsandi í hælana við hvert skref“.
(bls. 149)
Annað er í sama dúr. Erfitt er að ræða slíkar
skoðanir efnislega, enda segja þær líklega
meira um höfundinn en bókarefnið. Ólafur
Arnarson varpar hins vegar líka fram ýmsum
fullyrðingum, sem meta má og vega efnis-
lega. Hann segir til dæmis, að Davíð hafi
vegna haturs á Baugsfjölskyldunni stöðvað
lán vorið 2002 frá Búnaðarbankanum og
Landsbankanum til kaupa Baugs á enska
fyrirtækinu Arcadia. Hafi hann mætt „í eigin
persónu óboðinn inn á skrifstofu bankastjóra
Búnaðarbankans“ (bls. 41) til að stöðva slíkt
lán. Hið rétta í málinu er, að Landsbankinn
hafði þegar ákveðið að veita ekki lán til
kaupanna. Þótt viðskiptin væru vænleg,
væri áhættan of mikil. Búnaðarbankinn var
óákveðinn, og minntist einn bankastjóri
hans, Sólon Sigurðsson, á málið í símtali við
Davíð, sem kvað rétt að fara gætilega, enda
stæði sala bankanna fyrir dyrum. Eftir það
Þótt bók Inga Freys Vilhjálmssonar,
Hamskiptin, sé fjarri því að vera góð, er
bók Ólafs Arnarsonar, Skuggi
sólkonungs, sýnu verri. Hún er að miklu
leyti unnin upp úr pistlum, sem
höfundur hefur áður birt um Davíð
Oddsson á Netinu. Komið hefur fram
opinberlega, meðal annars í riti Inga
Freys, að fésýslumenn andsnúnir Davíð
hafi greitt Ólafi fyrir þessa pistla.