Þjóðmál - 01.12.2015, Qupperneq 31

30 ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015
efnahagslífi þjóðarinnar og hafa notið þess í
uppvexti sínum, með góðri almennri mennt-
un, menningu sem fylgir stækkandi þéttbýli,
alhliða heilsugæslu, verslun, framleiðslu og
að hluta til breyttri landnýtingu.
Fyrir rúmlega fjörutíu árum var drengur
nokkur sendur í sveit er hann var á tólfta ári.
Fyrir ofan ofan bæinn er enn stórt fjall og
fagurlega lagaður tindur. Svo bar til dag einn í
lok júlí að hlé var gert á heyskap er ættmenni
heimafólks komu í heimsókn og fyrir vikið
var drengurinn úr Reykjavík dálítið afskiptur. Í
stað þess að væflast um lét hann draum sinn
rætast og gekk á fjallið og á tindinn. Honum
eru enn minnisstæð orð húsfreyjunnar sem
gat ekki orða bundist eftir að upp komst um
gönguna og sagði með dálitlum hneykslunar-
tón: „Hvað er tarna, til hvers að álpast upp
á fjall, þar er ekkert, ekki einu sinni kind.“
Bóndinn hafði einhvern skilning á tiltækinu
og benti á að tuttugu árum áður eða svo
hefði sumardrengur nokkur gengið upp á
fjallið, „… en hann var nú líka alltaf dálítið skrít-
inn“. Þess má geta að bóndinn og kona hans
voru fædd á síðasta áratug 19. aldar.
Eflaust var það nýlunda fyrir suma að
ungan strák langaði að ganga á fjall. Sjálfum
hefur honum ábyggilega vafist tunga um
höfuð við að útskýra háttalag sitt. Þótt fólk
stundaði almennt ekki útivist á fjöllum á
þessum árum var slíkt síður en svo óþekkt.
Það var alls ekki upp úr þurru að síðla ársins
1927 var stofnað félag um gönguferðir
og fékk það nafnið Ferðafélag Íslands og
það er enn starfandi. Á fjórða áratugnum
hófst starfsemi Fjallamanna undir forystu
myndlistarmannsins Guðmundar Einarssonar
frá Miðdal. Hann segir í bók sinni sem ber
nafnið „Fjallamenn“:
Íslendingar eru skyldugir til að leggja stund
á göngur og skíðaíþrótt, þá vaxa þeim ekki
fjarlægðir í augum. Sund, leikfimi og fleiri
íþróttir eru ágætur undirbúningur fyrir
fjallgöngumann jafnframt því, að hann beri
virðingu fyrir líkama sínum. Ég veit, að fyrstu
tilraunum fylgir nokkur hætta, ef ekki er
Fólk leitar í útiveruna, ekki aðeins með ferðafélögum heldur fer áhuginn á ferðum á eigin vegum vaxandi. Líklegt er að
göngu- og útivistarhópar séu í þúsundavís hér á landi.
Mynd: Sigurður Sigurðarson