Þjóðmál - 01.12.2015, Síða 46

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 45
„Í stjórnarskránni ætti að vera ákvæði um
að auðlindir í náttúru Íslands, sem ekki eru
í einkaeigu, séu ævarandi eign íslensku
þjóðarinnar sem nýttar skuli með sjálfbærni
og hagmuni allra að leiðarljósi.”
Þessi setninga var felld út úr ályktuninni, en
ekki fyrr en við lokaafgreiðslu. Þetta er lagt
til þrátt fyrir að sagan segi okkur að auðlindir
eru best komnar í dreifðri eign einstaklinga
og samtaka þeirra. Ríkiseign auðlinda er
uppskrift að örbirgð og fátækt. Auk þess
er sú auðlind sem mestu máli skipir hvorki
fiskur né fallvötn heldur fólk. Og sem betur
fer eru þau fá samfélögin sem hefur tekist að
ríkisvæða að fullu þá auðlind.
Og helsta auðlind Sjálfstæðisflokksins er
auðvitað það unga fólk sem „tók völdin” á
landsfundinum haustið 2015. Það verður
verðugt verkefni þeirra að gera orð að
athöfnum og fylgja því eftir að fulltrúar
flokksins á þingi og í sveitarstjórnum fylgi
eftir óskalista grasrótarinnar. Og í því verkefni
eiga þau sér fleiri fylgismenn með grátt í
vöngum en þau grunar.
Skafti Harðarson er formaður
Samtaka skattgreiðenda.
„Stjórnvöld leggja fram
umdeilt frumvarp um
stórhækkun sérstakra gjalda
á sjávarútvegsfyrirtæki.
Daginn eftir fer frétta-
stofa ríkisins af stað með
umfjöllun þar sem því er
haldið fram að stærsta
sjávarútvegsfyrirtæki
landsins hafi brotið gróflega
gegn ákvæðum skatta- og
gjaldeyrislaga. Sama dag
ræðst gjaldeyriseftirlit
Seðlabanka ríkisins inn í
skrifstofur þessa fyrirtækis
og leggur hald á gögn í
brettavís. Fjölmiðlar virðast
boðaðir í húsleitirnar og
ekki er dregin dul á það í
fjölmiðlum að til rannsókn-
ar séu stórfelld brot af
hálfu stjórnenda þessa
fyrirtækis. Ráðherra segir
að rannsaka þurfi hvort
sjávarútvegsfyrirtæki séu
almennt að koma stórfelld-
um fjármunum undan
skatti í útlöndum. Upplýst
er að fréttastofa ríkisins og
gjaldeyriseftirlitið höfðu
með sér samráð við upphaf
rannsóknarinnar.“
Þannig hefst grein sem
Borgar Þór Einarsson,
hæstaréttarlögmaður, birti í
Morgunblaðinu 5. desember
sl. Þetta er ekki lýsing á „Rúss-
landi Pútíns heldur Íslandi
þeirra Steingríms, Jóhönnu
og Más“:
„Ofangreindir atburðir áttu
sér stað í lok mars 2012 og
beindust aðgerðirnar að
sjávarútvegsfyrirtækinu
Samherja og stjórnendum
þess.”
Aðförinni að Samherja
lauk með því að Seðla-
bankinn var gerður afturreka
með allan sinn málatilbúnað.
Borgar Þór bendir á að
lögum samkvæmt beri
Már Guðmundsson seðla-
bankastjóri ábyrgð á rekstri
bankans en hann sé á flótta
undan ábyrgðinni og gefi
í skyn að „Samherji hafi
sloppið“ vegna klúðurs við
lagasetningu:
„Slíkar dylgjur eru ekki
samboðnar seðla-
bankastjóra og það verður
að gera þá kröfu að fyrir-
tæki sem hreinsað hefur
verið af ásökunum hans
njóti sannmælis.“
Í greininni vitnar Borgar
Þór í álit umboðsmanns
Alþingis sem hefur gert
alvarlegar athugasemdir við
starfshætti Seðlabankans.
Niðurstaða Borgars Þórs er
skýr:
„Það er grundvallarregla í
öllum skárri samfélögum
að valdi fylgir ábyrgð, og
því meira sem valdið er því
meiri ábyrgð bera vald-
hafarnir. Seðlabankastjóri
er ekki undanþeginn
þessari meginreglu. Það er
vond tilhugsun ef þeir sem
með slík völd fara telja sig
ekki þurfa að standa skil á
gerðum sínum.“
Már kemst ekki undan ábyrgð