Þjóðmál - 01.12.2015, Síða 78

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 77
vanhagaði um og sagði: „það var nú gott að
ég geymdi þetta.“ Í kistlunum hennar voru
óteljandi slíkir hlutir sem enginn á heimilinu
vissi um eða hirti um að geyma nema hún.
Einu sinni reiddist ég henni. Það atvikaðist
þannig: Við sátum til borðs og þegar ég var
að fá mér kvas missti ég könnuna og það
helltist yfir dúkinn.
„Kallið á Natölju Savíshnu svo hún geti
dáðst að uppáhaldinu sínu,“ sagði mamma.
Natalja Savíshna kom inn og þegar hún sá
blettinn hristi hún höfuðið. Mamma hvíslaði
einhverju í eyra hennar og hún fór út og
bandaði um leið fingrinum ógnandi í áttina
til mín.
Ég var í sérlega góðu skapi eftir matinn og
hoppaði og skoppaði í áttina að samkvæmis-
salnum. Allt í einu stökk Natalja Savíshna úr
dyrunum fram á ganginn með dúkinn í hönd-
unum, náði mér og þrátt fyrir örvæntingar-
fullar mótbárur af minni hálfu byrjaði hún
að nudda blautum dúknum í andlit mitt og
endurtók í sífellu: „Ekki óhreinka dúkana, ekki
óhreinka dúkana, heyrirðu það!“ Mér var svo
misboðið að ég öskraði af bræði.
„Jæja þá!“ sagði ég við sjálfan mig og gekk
kjökrandi fram og aftur um salinn. „Natalja
Savíshna, nei, einfaldlega Natalja, leyfir sér
að þúa mig og slær mig þar að auki í framan
með blautum dúk eins og ég væri hlaupa-
drengur. Þetta er skelfilegt!“
Þegar Natalja Savíshna sá að ég var viti
mínu fjær af reiði, hljóp hún strax burt en ég
hélt áfram að stika fram og aftur og hugsa
um það hvernig ég gæti hefnt mín á þessari
frökku Natölju fyrir þá hneisu sem ég hafði
orðið að þola.
Að nokkrum mínútum liðnum kom Natalja
Savíshna aftur, gekk hikandi til mín og fór
að reyna að bæta fyrir þetta: „Svona, svona,
litli herra, hættið að gráta … fyrirgefið mér,
bjánanum … þetta er allt mér að kenna …
fyrirgefið mér, elsku drengurinn minn …
hérna.“
Hún dró undan sjalinu sínu kramarhús úr
rauðum pappír með tveimur karamellum
og gráfíkju og rétti mér skjálfandi hendi. Ég
átti erfitt með að horfa framan í þessa góðu
gömlu konu. Ég sneri mér undan, tók við
gjöfinni og tárin fóru að streyma enn hraðar,
en í þetta sinn ekki af bræði heldur af ást og
skömm.
Bernska
Sæla, unaðslega bernskutíð sem aldrei kemur
aftur! Hvernig gæti manni annað en þótt
vænt um og hlúð að minningum frá þeim
tíma? þær lýsa upp og lyfta andanum og eru
uppspretta allra minna sælustu ánægjustunda.
Eftir að hafa hlaupið og ærslast allan
liðlangan daginn sit ég í háa stólnum við
teborðið. Það er orðið áliðið og ég er löngu
búinn með sykruðu mjólkina. Ég berst við
að halda augunum opnum en hreyfi mig
ekki, sit sem fastast og hlusta. Hvernig er líka
annað hægt? Mamma er að tala við einhvern
og rödd hennar hljómar svo blítt, svo ein-
staklega elskulega. Þessi hljómur einn og sér
endurómar í hjarta mínu! Með svefndrukkn-
um augum horfi ég stíft á andlit hennar og
allt í einu verður hún pínulítil, andlit hennar
ekki stærra en smáhnappur, en ég sé hana
samt alveg skýrt, sé hvernig hún horfir til
mín og brosir. Mér finnst gaman að sjá hana
svona litla. Ég píri augun enn meira og hún
virðist ekki stærri en spegilmynd lítils drengs
í augasteini, en nú hreyfi ég mig og við það
hverfa töfrarnir á augabragði. Ég hálfloka
augunum, sný mér við og reyni af fremsta
megni að endurvekja þá en án árangurs.
Ég stend upp, dreg fæturna upp undir mig
og kem mér betur fyrir í stólnum.
„Þú sofnar bara aftur, Níkolenka,“ segir
mamma við mig. „Þú ættir að drífa þig upp á
loft.“
„Mig langar ekki að fara að sofa, mamma,“
svara ég og hugurinn fyllist af óljósum,
ljúfum dagdraumum, en eins og börnum er
eðlilegt þyngjast augnlokin og fyrr en varir
er ég sofnaður og blunda vært þar til ég er
vakinn. Í svefnrofunum finn ég að mjúk hönd
snertir mig. Af snertingunni einni saman
þekki ég höndina og hálfsofandi gríp ég
hana ósjálfrátt og þrýsti henni þéttingsfast
að vörunum.
Allir eru farnir upp, það logar aðeins á