Þjóðmál - 01.12.2015, Blaðsíða 91

90 ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015
„Mervyn King kannaðist hins [svo] ekkert
við að hafa gefið slíkt loforð eða vilyrði og
var þreifandi illur vegna ummæla Davíðs“
(bls. 73).
Ólafur lætur þess ógetið, að þingmenn
í fjárlaganefnd Alþingis fengu 24. janúar
2011 að sjá útskrift af samtalinu (sem tekið
hafði verið upp, án þess að King vissi). Þeir
vildu ekkert láta hafa eftir sér eftir það, sem
bendir sterklega til þess, að Davíð hafi sagt
satt um samtalið, eins og ég hef raunar sjálfur
traustar heimildir um. Það segir líka sitt, að
King vildi ekki leyfa birtingu þess.
Marghraktar fullyrðingar endurteknar
Ólafi Arnarsyni er Sjálfstæðisflokkurinn
hugleikinn, enda starfaði hann í flokknum til
2004, þegar hann gekk úr honum í mót-
mælaskyni við fjölmiðlafrumvarp Davíðs
Oddssonar. Um þær mundir sinnti hann
verkefnum fyrir Baug, en forsvarsmenn þess
fyrirtækis töldu frumvarpið beinast sérstak-
lega gegn sér. Ólafur víkur meðal annars að
ræðu Davíðs á landsfundi Sjálfstæðisflokks-
ins 2009. Segir hann, að Davíð hafi þá líkt
„sjálfum sér við Jesú Krist“ (bls. 125). Hér er
réttu máli hallað. Davíð líkti sér í ræðunni við
ræningjana, sem krossfestir voru með Kristi,
en bankastjórunum tveimur, sem flæmdir
voru úr Seðlabankanum með honum, við
frelsarann. Orð hans féllu í framhaldi af
gamansögu frá Flateyri, sem tengdist Nýja
testamentinu, og hljóðuðu svo:
„Mér finnst reyndar hinn endinn á Testa-
mentinu eiga betur við mínar aðstæður, þó
örlítið breytt. Þegar þeir þrjótar krossfestu
ljúflinginn Krist, þá höfðu þeir honum tvo
óbótamenn til hvorrar handar á krossum,
en þegar verklausa minnihlutastjórnin
hengdi þrjótinn Davíð, þá létu þeir sig
hafa það að hengja tvo strangheiðarlega
heiðursmenn, manninum sem þeir þóttust
hafa grátt að gjald, svona til samlætis.“
Hér hefur fátt eitt verið nefnt. Gildi þessarar
bókar Ólafs Arnarsonar felst aðallega í því, að
þar er safnað saman á einn stað nær öllum
þeim ávirðingum Davíðs Oddssonar, sem
andstæðingar hans í röðum íslenskra fésýslu-
manna telja sig geta fundið. Hún er fróðleg
heimild um það, hvers vegna þeir eru honum
andsnúnir. Vandséð er þó, hvað höfundinum
gengur til með að endurtaka fullyrðingar,
sem hafa verið marghraktar, eins og að
ummæli Davíðs í sjónvarpsþætti 7. október
hafi leitt til beitingar hryðjuverkalaganna í
Bretlandi daginn eftir eða að Seðlabankinn
hafi orðið gjaldþrota. Eðli málsins samkvæmt
er Davíð Oddsson umdeildur maður, og
allt orkar tvímælis, þá er gert er. Tvö dæmi
um það eru verðbólgumarkmiðið, sem
Seðlabankinn setti sér frá 2001, og kaupin
á Glitni 2008, þótt hvort tveggja hafi verið
„eftir bókinni“, eins og hagfræðingar segja
stundum. Um fyrra dæmið má þó segja, að
verðbólgumarkmiðið var sett, löngu áður en
Davíð gerðist bankastjóri. Um seinna dæmið
má rifja upp, að ríkisstjórnin ákvað að kaupa
Glitni, ekki Seðlabankinn, sem sá hins vegar
um meðferð málsins að ósk ríkisstjórnarinnar.
Erfitt er að meta áhrifin af kaupunum, því
að á þau reyndi aldrei. Baugsfjölskyldan hóf
fjölmiðlaherferð gegn þeim, en dró að halda
hluthafafund þeim til staðfestingar, og á
meðan féll bankinn, fyrstur íslensku bank-
anna. Hvað sem þessu tvennu líður, er óþarfi
að bera Davíð sökum, sem bersýnilega eru
rangar, eins og Ólafur gerir víða, ekki aðeins í
þessari bók, heldur líka í vikulegum útvarps-
þáttum á Bylgjunni, en sú útvarpsstöð er í
eigu Baugsfjölskyldunnar. Lesendur bókar
hans verða að hafa varann á, svo margt sem
þar er missagt.
Dr. Hannes Hólmsteinn Gissurarson er
prófessor við stjórnmálafræðideild
Háskóla Íslands