Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2004, Qupperneq 28

Múlaþing
rúmunum fyrr en við fengjum fötin okkar
þurr. Anna kom svo með þau um kl. hálf tíu
og vorum við nú ekki lengi að klæða okkur,
því helst vildum við komast alla leið í
Húsey þann dag. Veðrið var þurrara, en smá
él til íjalla, sem dró úr er leið á daginn.
Fengum við ágætan morgunverð áður en við
lögðum af stað. Kaupfélagið átti vörubíl og
lét Halldór keyra okkur að Hellis-
fjörubökkum. Lengra náði vegurinn ekki
þá. Bílstjórinn var Tómas Arnason, síðar
lögfræðingur og alþingismaður með meiru.
Þegar við komum að Hellistjörubökkum
var Nikulás að stíga á bak hesti sínum og
var að fara í göngur, svo hann gat því miður
ekki lánað okkur hesta.
Við lögðum því upp fótgangandi og er
drjúg bæjarleið að næsta bæ, Vindfelli. Á
leiðinni hittum við Leif bónda þar og enn
hjálpaði kunningsskapur við tengdamóður
mína, sem þarna var einnig að góðu kunn.
Sagði Leifur okkur að við skyldum fara
heim, hann kæmi bráðum og þá skyldi hann
fylgja okkur eitthvað á hestum. Við vorum
mjög fegin þessu og gengum til bæjar.
Fengum við góðar viðtökur og brátt kom
Leifur með hesta sína og var þá stigið á bak.
Man ég enn hvað ég var fegin því að hann
fylgdi okkur upp allar brekkur alveg upp á
brún á Hellisheiði. Þvílíkur munur að geta
næstum alltaf verið á hestunum upp þessar
brekkur sem mér fundust svo erfiðar. Alltaf
síðan þegar ég sé Leif minnist ég þessarar
góðu fylgdar. Svo gengum við af stað. Nú
hafði heiðin skipt um svip því þarna uppi
var allt orðið hvítt yfir að líta. í brekkuna,
sem mér fannst svo brött á norðurleiðinni,
upp úr Jökuldalnum, var kominn snjóskafl,
svo við settumst bara niður og létum okkur
renna.
Eitthvað var nú bjartara í lofti heldur en
þegar við fórum norður yfir. Af þessari
heiði er mjög víðsýnt og fagurt yfir að líta í
góðu veðri, en ég held að ég hafi ekki haft
næmt auga fyrir því þá, enda vön víðsýni og
fegurð Árnessýslu. Við okkur blasti nú
Héraðsflóinn og allt Úthéraðið. Fjöllin
austan Héraðsins með hinum alkunnu og
fögru Dyrljöllum, sem eru að miklu leyti í
Hrafnabjargalandi, en um sléttuna liðast svo
ár og fljót.
Nú sóttist ferðin vel undan brekkunum,
þó var orðið áliðið dags þegar við komum í
Ketilsstaði. Eins og fyrr segir eru 8 til 10
km að Jökulsánni og yfir Fögruhlíðará að
fara og tókurn við það ráð að biðja Björgvin
um hesta og fylgd, svo við kæmumst í
björtu yfir Jökulsána. Tók hann máli okkar
vel og bauð okkur í bæinn, en sendi dætur
sínar eftir hestunum, sem voru enn inni í
landi, töluvert frá bænum.
Við settumst því inn ásamt Björgvini og
tóku þeir Sigmar og hann tal saman en ég
hlýddi hljóð á og horfði ýmist út um
gluggann eða leit á klukkuna. Dagurinn
styttist óðunr og orð Halldórs: „Þú getur
lent á haf út ef þú tekur skakkan ál“,
hljómuðu í huga mér. Loks sá ég blessaðar
stúlkurnar koma með hestana og glaðnaði
þá heldur yfir mér, en nú áttum við eftir að
drekka kaffið sem okkur var boðið upp á,
það var nú verri sagan. Enn biðum við æði
lengi en loksins kom kaffið, nýbakaðar
kökur og allskonar góðgæti. Má nærri geta
hvað blessað fólkið hefur haft mikið fyrir
okkur að fara frá verki úti, sitja yfir okkur
og láta sækja handa okkur hesta, fylgja
okkur austur að á, baka kaffibrauð og hafa
til kaffi, náttúrulega allt endurgjaldslaust og
fá svo í staðinn: „Ægilega var ég orðin
óstillt að bíða eftir kaffinu á Ketilsstöðum“.
Ég hét því með sjálfri mér að þegar ég
færi að búa skyldi ég reyna að afgreiða
ferðafólk fljótt með góðgjörðir, þó þær
væru ekki fyrsta flokks eða vel fram bornar.
Ekki veit ég hvort það hefur alltaf tekist.
26