Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2004, Blaðsíða 31

Ferðasaga af Austurlandi
var farið um borð á smá trillum og var ekki
hægt að afgreiða þau nema í sæmilegu
veðri. Væri það ekki til staðar fóru skipin
sína leið og fólkið og farangur sat eftir.
Þegar við hittum Jón Björnsson, sem var
afgreiðslumaður sagði hann fært ennþá, en
skipið var ekki væntanlegt fyrr en eftir
hádegi og væri ekki gott að vita hvernig þá
yrði.
Er ekki að orðlengja það að þegar skipið
kom var orðið alófært og ekki viðlit að
komast urn borð svo það fór sína leið. Vissi
ég nú ekki hvernig við gætum komist leiðar
okkar. Einhverjir fleiri ætluðu með skipinu.
Þeir voru öllu vanir og töluðu um að ná
skipinu á Reyðarfirði og keppa við það
landleiðina en það stansaði venjulega lengi
á Seyðisfirði, Norðfirði og Eskifirði ásamt
Reyðarfirði. Töldu þeir nægilegt að leggja
af stað snemma morguninn eftir og fá bíl á
móti frá Egilsstöðum á vegarenda, sem
kallaður var, en sá vegarendi var hjá
Bóndastöðum uppi á ETéraði.
Við vildum heldur fara strax og gista á
Hrafnabjörgum. Urðum við að skilja eftir
mest af dótinu, það átti að koma með næstu
heppnuðu skipsferð. Jón útvegaði okkur
fylgdarmann og hest handa öðru okkar,
hinn höfðum við. Fylgdarmaðurinn var
Sveinn Steinsson, faðir Hreins rafvirkja nú
á Vopnafirði. Töluverður stormur var,
regnið dundi úr loftinu og það hvítnaði til
fjalla svo veðrið var ekki ákjósanlegt.
Leiðin sem við þurftum að fara í
Hrafnabjörg var nærri 25 km, eftir þeirri
leið sem þá var farin, en Jón var ekki í
vandræðum að útbúa okkur. Hann lánaði
mér sjóíotin sín. Buxur, treyju og sjóhatt,
sem voru reyndar í minnsta lagi á mig utan
yfir mín fót því maðurinn var lítill vexti, en
þetta dugði vel og var ég lítið eða ekkert
blaut þegar við komum í Hrafnabjörg um
kvöldið.
Gátum við nú gist þarna eina nótt enn.
Morguninn eftir fór svo Torfi með okkur á
vegarenda, sú leið er 15 km. Komu þar
einnig Borgfirðingar og brátt kom svo
bíllinn sem við höfðum sameinast um. Var
það lítill rútubíll. Fjarska var nú gott að fá
þetta hjólatæki til að tylla sér í og vonandi
yrði það komið í tæka tíð þessa 60 km um
Egilsstaði niður á Reyðarljörð. Gott var að
setjast í bílinn en nú vildi það til sem ekki
hafði áður gerst að ég varð allt í einu
bílveik, svo ekki var sú rós án þyrna, en
bíllinn komst í tæka tíð til Reyðarfjarðar.
Skipið var ókomið þangað.
Einhvern veginn náðum við í bíl til
Eskiljarðar en þar bjó þá Ólafur föðurbróðir
Sigmars og rak hótel. Tók hann vel á móti
okkur og íylgdi okkur um borð. Þegar
þangað kom var hvert rúm skipað og ekkert
pláss og leit út fyrir að við þyrftum að vera
plásslaus eins og það var kallað. Ólafur fór
heim og sótti teppi, sem hann gaf okkur, svo
ég gæti þó haft það yfir mér ef ég gæti
einhvers staðar lagt mig. Sigmar gekk um
milli allra ráðamanna og reyndi allt sem
hann gat að útvega mér pláss, en þeir
kváðust ekki geta stækkað skipið. Eftir
nokkurn tíma fengum við svo allt í einu
tveggja manna klefa og reis ég ekki mikið
úr rekkju fyrr en ég sá ljós Reykja-
víkurborgar. Hafði ég aldrei fyrr séð þau
blika svona einstaklega fallega og lýsa allt
upp dautt og lifandi í kringum sig. Mér
fannst þau bjóða okkur hjartanlega
velkomin.
29