Editiones Arnamagnæanæ. Series B - 01.06.1983, Page 57
§ 2.6.4
AM 399 4to (Aa')
LI
2.6.4. Eitt þeirra stafsetningareinkenna Aa1 sem
fyrst vekja athygli er eci (og stöku sinnum éa) fyrir
‘ja’ og ‘já’, þó að ia sé algengara þegar á heildina er
litið. Ef betur er að gáð kemur í ljós að dreifing ea og
ia fylgir ákveðnum reglum, enda þótt þeim sé ekki
fylgt til hlítar: I stofnsamstöfum er ea einvörðungu
notað fyrir ‘já’, sem reyndar er oft skrifað ia, t.a.m.
alltaf í framstöðu.8 I endingum er ‘ja’ nær alltaf
skrifað ia á eftir stöfum sem tákna framtungusérhljóð
eða framgómkvæð hljóð (‘ý’, ‘ey’, ‘g’ og ‘k’)9 og
stundum endranær, en á eftir öðrum stöfum er
langalgengast að ritað sé ea. Þess eru engin dæmi að
‘jo’, ‘jó’, ‘jö’, ‘ju’, ‘jú’ eða ‘jau’ sé ritað með e.
2.6.5. Texti Aa1 er allmjög bundinn og skammstaf-
aður. Sjaldnast leikur þó vafi á því um hvaða orð-
mynd sé að ræða, en þegar svo er hefur verið litið til
hliðstæðra texta (sbr. § 2.6.7). Stafsetning skamm-
stafaði’a eða bundinna orðhluta sem leystir eru upp
og prentaðir innan sviga eða án auðkenningar getur
þó orkað tvímælis. T.a.m. eru þátíðarmyndir af sögninni
‘mæla’ lang-oftast bundnar ml með lykkju á Linu;
þetta er leyst upp mélt(-), því að þrjú dæmi hafa
fundist um mélt(-) fullum stöfum en aðeins. eitt um
méllt. Nafnorðið ‘biskup’/‘byskup’ er aldrei skrifað
fullum stöfum, en b. er leyst upp b(yskup) og bp og b
+ us-band byskup (sbr. § 2.6.1); notkun us-bands í
þessu orði var grundvöllur þess að y var haft í
upplausninni,10 en síðar hefur fundist dæmi um
rétt á undan. Sbr. Stefán Karlsson, ‘Sögnin ‘gelta’ í gömlu máli’,
íslenskt mál 1 (Rv. 1979), pp. 234-35.
8 Þessari reglu fylgja fleiri skrifarar, sbr. SIB, p. 17.
9 Undantekningar eru aðeins segea c. 28.40, uigea c. 63.17 og
sékea c. 141.20. - I hafðingia c. 137.1 er seinna i-ið líklega leiðrétt
úr e.
10 Orðaleikurinn í GA, c. 14.126-33, þar sem erkibiskup í draumi
er látinn vita á erkibýsn, er vísbending um að orðmynd höfundar
PG hafi fremur verið ‘byskup’ en ‘biskup’.