Editiones Arnamagnæanæ. Series B - 01.06.1983, Page 58
LII
Inngangur
§ 2.6.5
byskups ritað fullum stöfum af sama skrifara í AM
346 fol., f. 20r. Prentað er r fyrir ‘rr’ en nn fyrir ‘nn’
þegar leyst er upp t.a.m. þ. = Þ(orgeÍR) og Ti = hann,
enda er r nær einrátt þegar ritað er fullum stöfum, en
n og n er ritað jöfnum höndum, og ekki hefur verið
talið hvort algengara er.
2.6.6. Aðalregla við upplausnir hefur verið sú að
nota sviga þegar skammstafað er með punkti eða
lykkju óákveðinnar merkingar, en prenta án auðkenn-
ingar upplausnir banda með ákveðna merkingu (ra, ri,
ro o.s.frv.). Þegar um algeng orð er að ræða, sem oft
eru bundin á sama hátt, eru þau einatt leyst upp án
sviga, enda þótt band hafi þar víðtækari merkingu en
ella, t.a.m. b° = broðir, f° = fostre, mr = maðr, en hins
vegar er t.a.m. þorur leyst upp Þoruar(ðr) og sig
+ ‘ur’-band Sigur(ðr). Þegar band yfir línu er bók-
stafur sem líta má á sem lokastaf orðmyndarinnar, er
leyst upp án sviga, t.d. sueinbr = Sueinbiarnar, og
stafurinn einlægt látinn halda sér í upplausninni.
T.a.m. er f leyst upp firi11 og firði og g' Guðmundi,
enda þótt miklu algengara sé að rita e en i í bakstöðu.
2.6.7. Endingar sagnanna ‘mæla’, ‘spyrja’, ‘segja’
og ‘svara’ eru oft skammstafaðar, og getur verið
álitamál hvort þessar sagnir standa í nútíð eða þátíð.
Persónuending fyrstnefndu sagnarinnar er reyndar
oftast skrifuð, og þá er leyst upp án sviga, en alloft er
aðeins skrifað ml (með lykkju á l-inu), og það er alltaf
leyst upp mel(te), þó að nútíðarmynd komi sums
staðar til greina, t.a.m. í cc. 203.10 og 204.3. Einnig
er sp. + ur-band einlægt leyst upp sem þátíðarmynd,
t.d. spur(ðo) c. 14.54 og spur(ðe) c. 91.7, enda þótt
e.t.v. mætti líta á bandið sem yr-band. Sögnin ‘svara’
er oft bundin sv.r, sem ýmist er leyst upp svar(ar) eða
svarfaðe); við v.alið milli tíða hefur verið reynt að
11 Fullum stöfum er alltaf skrifað fire\ myndir með y í stofni eða
endingunni -ir/-er koma ekki fyrir.