Editiones Arnamagnæanæ. Series B - 01.06.1983, Page 82
LXXVI
Inngangur
§ 3.5.18
19v (153.10), en þar er ‘er’ bundið, eins og í forriti. I byR (þf.)
13r (80.8 og 18) og foR (so.) er r í forriti, eins og við er að
búast.
Skrifað er þeirra (r með depli yfir) 177.6; hliðstæðar myndir
eru annars bundnar og leystar upp með rr.
I mst. er rr t.a.m. í hærra 4v (14.69) og ofrarra 8r (42.9),
enda þótt r sé í forriti, og sama máli hefur trúlega gegnt um
knarra 240.1 og oknárra 240.2. Hins vegar er skrifað stœrum
15v (-fl- 143.3) og nœri (ao.) 16v tvisvar (GD).
Stundum er skrifað rr, þ.e.a.s. annað hvort skrifað r með
depli yfir eða bundið err, þar sem ‘r’ er bæði í fornu máli og
nýju, einkum í bæjamafninu ‘Þverá’, sbr. þuerva lr (2.23) o.v.
ogþuerr á 172.22 o.v. (enþuer ar 2v (8.9) og munka þuerar 19v
(151.3)). Onnur dæmi um rr fyrir ‘r’ em a.m.k. þuevran (lo. þf.
et. kk.) 17r (GD), rerru 15r (138.5) (en Reru 15r (138.18)),
snerru 33r (216.22), snerre 33v (217.29) og bcrradi 33r
(217.21). Sbr. einnig fiorrRad 179.13 og þuerrra 175.14 og 17
með aths.
‘rl’ er venjulega skrifað r/, en ll í hus kalli 6v (20.22), stull(u)
191.7 og stullu (rímbundið) 27r (-rl- 199.39). Öfugt er ritað
tilferlum 16r (í fyrirsögn Selkollu þáttar, sbr. § 3.2.5, nmgr. 7).
‘rn’ er oftast skrifað rn, en stundum rnn, t.d. í skimn 16v
(GD), biornn 34r (220.47), Arnnþors 34v (224.5) og nockurnn
13v (83.34). Þessir rithættir sýna trúlega lokhljóðsframburð í
þessu hljóðasambandi og samfall við ‘nn’ á eftir breiðu sér-
hljóði, sbr. rithættina eirn (= ‘einn’) 7.55 o.v. og Sueirn 28r
(206.2). nockunn 15v (= nockurn 143.3) er trúlega misritun
fyrir nockumn.
‘rs’ er oftast skrifað rs, t.a.m. í fyrst 8r (42.16), Berse 14r
(132.17) og smyrsl 31v (209.18). Þó er ‘fyrst’(-) oft skrifað
fyst(-), t.d. í 177.10 og 13. Ranghverfur ritháttur er ferstendur
191.17, og jafnframt er skrifað mars 15r (139.4), ef. af ‘Már’,
eins og í forriti.
3.5.19. Skrifari notar tvenns konar s, hátt s og lágt (krók-s).13
Hátt s er lang-algengast, en lágt s er mest notað í framstöðu þar
sem band er yfir stafnum, t.d. í suo (s°) 7.6, sik (sc) 7.31, sinni
(s') 7.22, sinnar (sr) 7.27, sinna (s“) 7.28, sijnum (sm) 7.24 og
sijns (ss) 7.27. Stöku sinnum er lágt s endranær í framstöðu, t.d.
í sæmdar 6.29 og song 7.21, og einnig all-oft í bakstöðu í ef.-
myndum, bæði bundnum, t.d. hans 7.56, og óbundnum, amælis
7.6.
13 í upphafi málsgreinar er skrifað S, og í prentun em auk þess
bæði hátt s og lágt prentuð S eða s samkvæmt reglum í § 2.6.8.