Úrval - 01.08.1947, Blaðsíða 78
Pa/fi era orffnir býsna marg-ir,
sem séð haí'a —
Loch N ess skrímslið.
Grein úr „Manchester Evening News,“
eftir John Alldridge.
TTINN 14. apríl 1933, skömmu
eftir nón, var John Mac-
Kay, eigandi Drumnadrochit-
hótelsins, að aka konu sinni
heim frá Inverness. Hann ók
eftir hinum ágæta akvegi, sem
liggur meðfram skozka stöðu-
vatninu „Loch Ness“ að norðan.
Þetta var yndislegur vordag-
ur og vatnið var spegilslétt.
Þegar þau áttu svo sem tvo
kílómetra ófarna heim til sín,
varð konu MacKays litið út á
vatnið, og sá hún þá mikil boða-
föll og rót í vatninu um hundr-
að metra undan Iandi.
Eftir nokkur augnablik dró
úr öldurótinu, en mikil rák eða
kjölfar kom í ljós, alveg eins og
eitthvert bákn væri á hraðri
ferð rétt undir yfirborðinu.
Svo kom dálítið kynlegt fyr-
ir. Nálægt miðju vatnsins — um
450 m. þaðan, sem þau voru
stödd — risu svartir hnúðar upp
úr rákinni á vatninu, og var
hinn aftari heldur stærri.
„Hnúðamir tveir færðust á-
fram með dýfuhreyfingum eins
og hvalir eða skjaldbökur, en
ekki var hægt að greina neina
ugga á þeim. Ég gizka á, að þeir
hafi báðir verið um tuttugu fet
á lengd.“
Hnúðarnir stefndu í áttina til
bryggju einnar, sem var alllangt
í burtu. Svo snera þeir skyndi-
lega við, fóru í hálfhring og
sukku allt í einu með miklu
skvampi.
Frú MacKay varð svo undr-
andi, að henni Iáðist að kalla til
manns síns. Þegar hún kallaði
loks á hann, sá hann ekkert ann-
að en skvampið og öldurótið, þar
sem hnúðarnir sukku, og undir-
ölduna, sem barst upp að
ströndinni.
Mackayshjónin óku þögul
það sem eftir var leiðarinnar.
Þau kærðu sig ekki um að
segja frá því, sem fyrir þau
hafði borið. En einhvernveginn
barst það út. Tæpum hálfum