Úrval - 01.08.1947, Blaðsíða 105

TJKIN HANS SAMS SMALL,
. 103'
hennar, þegar hún fæðir fyrsta
barnið sitt, eins cg góðri móður
sæmir. Þetta eru mín síðustu
orð.“
Sam varð fýlulegur á svipinn
og fór að skara í eldinn.
„Ég fer ekki oftar til út-
landa,“ sagði hann ioks. „Það
eru mín síðustu orð.“
„Gott og vel, þá fer ég ein.“
„Mér er sama, þó að þú far-
ir ein,“ tautaði Sam.
Þannig stóð máiið. Og þar
sem þau voru bæði Yorkshire-
búar — en það er sarna og að
vera ósveigjanlega þrákelkinn
— þá lét hvorugt undan hinu.
Dagarnir liðu, cg enda þótt bæði
óskuðu þess, að þau hefðu ekki
verið svona ósveigjanleg, lét
hvorugt á neinu bera. Að lokum
kom skilnaðarstimdin.
O
Sam var staddur á járnbraut-
arstöðinni í Hallfoy og horfði
dapur í bragði upp í glugga á
þriðja farrýmis vagni. Hann var
kominn á fremsta hlunn með að
segja Mully, að hann liefði skipt
um skoðun, þegar lestin fór að
hreyfast.
„Ó, Sam,“ stundi Mully, eins
og hún hefði líka áttað sig á
því, að þau hefðu gert vitleysu.
„Sam, minn. Ó, Sani ...“
Orð hennar köfnuðu í gufu-
blæstri eimvélarinnar. Hún var
komin af stað. Sam stóð á braut-
arpallinum og klóraði sér L
höfðinu. Svo tók hann rauðan
vasaklút úr vasa sínum og veif-
aði honum af kappi. Hann veif-
aði og veifaði, unz iestin var
horfin.
Svo fór Muliy til Ameríku, og
Sam labbaði yfir móann heirn
til Polkingthorpe, þar sem hann
átti heima. Þegar hann kom
heim, sat hann lengi í stólnum
sínum og horfði á auðan stól
Mullyar. Hann reyndi að muna
eftir öllu því, sem hún hafði
sagt honum, svo sem að hann
ætti ekki að koma inn með skít-
uga skóna, og að hann yrði að
muna eftir að fara með óhreinu
fötin vikulega til frú Helli-
feather.
Og því lengur, sem Sam hugs-
aði, þeim mun sannfærðari varð
hann um það, að hann væri þrár
og reiðigjarn ruddi, og að Mully
væri engill, þó að hana vantaði
raunar vængina og væri í hold-
ugasta lagi, af engli að vera.
Hann varð angurvær og hnugg-
inn og íofaði sjálfum sér bót og
betrun.
„Sjáðu nú til, Sam,“ sagði
hann við sjálfan sig. „Þú verð-