Úrval - 01.08.1947, Blaðsíða 29

SÁLFRÆÐINGUR ATHUGAR ÁSTINA
27
af sveitakonunni, sem grét, af
því að bóndi hennar hafði ekki
barið hana í mánuð, virðist vera
grátbrosleg, en hún er sálfræði-
lega sönn. Ef kona á um tvennt
að velja, fyrirlitningu eða bar-
smíði, þá kýs hún áreiðanlega
hið síðara. Endaþótt skilja
mætti þessi ummæli svo, að ég
sé því hlyntur, að konur séu
barðar, þá á ég vissulega ekki
við það; ég á við hitt, að sé ekki
unnt að bæla reiði niður eða
vinna bug á henni, þá er betra
að hún brjótist út en að hún
sitji um kyrrt innibyrgð.
Konur eru venjulega meira
gefnar fyrir að „ræða máíið“ en
karlmenn. Það er eitthvað, sem
knýr þær til að ræoa allar hlið-
ar deiluefnisins, en það forðast
karlmenn oft, stundum með
réttu. Rétt svar við spurningum
eins og: „Hvers vegna mundir
þú ekki eftir giftingardeginum
okkar?“ og „af hverju ertu
hættur að elska mig“ er ekki til,
og karlmennirnir vita það; þeir
vita líka, að hverju sem þeir
svöruðu, væri það „rangt“. En
ef karlmaðurinn svarar ekki,
verður konan æf. Af þessu má
draga þá ályktun, að æskilegt
sé, að aðilar ræði meira sín á
milli slík vandamál en gert er,
en þó minna, en margar konur
vilja.
Ef til vill er enn þýðingar-
meira að hlusta en tala. Það
voru ekki sálkönnuðirnir, sem
fundu upp aðferðina að hlusta;
þeir endurbættu hana aðeins.
Gildi hennar er fólgið í því, að
hlustandinn setur sig í spor
þess, sem talar, og sýnir með
því vinarhug sinn. Þessi hæfi-
leiki er ekki öllum gefinn, en
hann er án efa mjög þýðingar-
mikill; ef til vill er hann grund-
völlur allrar ástar. Að minnsta
kosti á ástin erfitt uppdráttar,
ef hann er ekki fyrir hendi.
Þegar rnaður getur sett sig í
spor annars, finnur skyldleika
sinn við hann, vaknar óskin um
sameiningu. Þessi sameining
getur verið hugsjónaleg, vits-
munaleg, félagsleg eoa líkamleg.
I fáum orðum sagt: Þetta eru
áfangar á leiðinni til ástarinnar.
I riti sínu Symposium, leggur
Plato Aristofanesi í munn eft-
irfarandi skýringu á sameining-
arþránni:
„Mannlegt eðli var í fyrndinni
ólíkt því, sem nú er. 1 upphafi
voru þrjú kyn, þrjú, en ekki tvö
eins og nú; auk kvenna og karla
var þriðja kjmið, sem var gætt
báðum eiginleikum hinna ...
4*