Úrval - 01.08.1947, Blaðsíða 116

114
TjRVAL
Polkingthorpe þyrptust kring-
um Sam og mændu á hann með
augnaráði, sem bar að vísu vott
um trúnaðartraust, en einnig
ótta — það var eins og þeir
væru hálf hræddir um pening-
ana sína, sem þeir höfðu lagt
að veði.
„Heyrðu Sam,“ sagði Gaffer
Sitherthwick lágt, „ertu viss
um, að hún vinni? Ég hefi
nefnilega veðjað einu pundi
gegn tveim pundum og tíu shill-
ingum um að hún vinni.“
„Haltu þér saman, Gaffer,"
sagði Capper Wambley. „Þú
veizt, að hún hefir ekki verið
alin upp sem smalahundur. En
Sam æfði hana svo vel alla síð-
ustu viku, að hún ætti að standa
sig vel.“
„Þakka þér fyrir, Capper,“
sagði Sam. „Og nú, piltar góðir,
var ég að hugsa um að gefa
henni nokkur góð ráð.“
Sam fór með Flurry spölkorn
frá mönnunum og fór að skýra
keppnina fyrir henni.
„Þarna sérðu fjórar kvíar,
Flurry,“ sagði hann, „og í hverri
kví er ein kind. Þú átt að reka
þessar kindur út úr kvíunum og
smala þeim öllum inn í mið-
kvína ...“
„Ég veit -— ég veit,“ sagði
Flurry óþolinmóð. „Þú ert bú-
inn að segja mér margoft frá
þessu áður.“
„Vertu nú ekki of stór upp á
þig,“ sagði Sam. „Þú ert orðin
það í seinni tíð. Þú skalt vara
þig á þessum hérna — hann var
sigurvegarinn í fyrra. Hann er
enginn slóði.“
Þau horfðu á svarta Lancas-
hiref járhundinn, sem þaut fram
og aftur um völlinn og smalaði
fénu saman án þess að skeika.
Það kváðu við fagnaðaróp, og
það var merki þess, að Lancas-
hirehundurinn hefði smalað
fénu á mettíma.
„Jæja, heillin,“ sagði Sam,
„þá er röðin komin að okkur.
Og mundu eftir því, að þú mátt
ekki bíta féð — þá töpum við.“
„Af stað,“ kallaði dómarinn.
Flurry þaut af stað eins og
örskot. Hún geystist frá einni
kví til annarar, smalaði fénu í
þéttan hóp og rak það síðan inn
í miðkvína. Svo settist hún við
hliðið, með lafandi tungu, en
áhorfendurnir ráku upp fagn-
aðaróp.
Sam flýtti sér til félaga sinna
og vék sér að Capper Wambley,
sem án nokkurs efa átti bezta
úrið, sem til var í þorpinu.