Úrval - 01.12.1948, Síða 10

8
ÚRVALi
Við erum sannfærðir um, að
þessi reynsla okkar bendir til,
að skipbrotsmenn þurfa ekki að
vera eins bjargarlausir og verið
hefur hingað til. Ef þeir hafa
með sér svifnet og lítið tæki
til að eima sjó, og drýgja hið
eimaða vatn með því að blanda
það sjó, eykur það stórum lífs-
möguleika þeirra.
30. júlí. í dögun í morgun sá-
um við land. Það var Pukapuka-
eyjan, austasta kóraleyjan í
Tuamotueyjaklasanum. Sterkur
hliðarvindur bar okkur fram hjá
eynni, sjö mílur fyrir sunnan
hana.
Við erum stöðugt að svipast
um eftir landi, sem gæti stöðv-
að reka Kon-Tiki í vestur. Sex
kókoshnetur, sem skotið hafa
grænum blöðum, gourdávöxtur
og síðasta kartaflan okkar bíða
þess að verða gróðursett í poly-
nesiska jörð, á sama hátt og
fylgjendur Tiki gróðursettu leif-
arnar af forða sínum fyrir 1500
árum.
3. ágúst. Snemma í morgun
birtist hin langa, lága strönd
Amgatueyjunnar við sjóndeild-
arhringinn í vestri. Rétt fyrir
sólsetur vorum við komnir að
suðurströnd eyjunnar og sáum
þorp innfæddra manna í rjóðri
hávaxins skógar. Þorpsbúar
þyrptust niður að ströndinni og
störðu á okkur undrandi. Við
sáum þá setja á flot eintrján-
ing og róa út um mjótt sund
á kóralrifinu.
Tveir Polynesíumenn komu
um borð, föðmuðu okkur alla
og buðu okkur hjartanlega vel-
komna á máli sínu. Þetta voru
fyrstu mennirnir, sem við sáum
eftir 4100 mílna ferð, sem stað-
ið hafði í 97 daga.
Nú skall á aflandsvindur, og
við tókum niður seglið. Svo fór-
um við sex um borð í eintrján-
inginn og rerum á grynnra vatn,
til að leita að ákjósanlegum legu-
stað. Það hvessti óðum. Fleiri
eíntrjáningar komu út til að
reyna að stöðva reka flekans.
Við börðumst við vindinn í þrjá
klukkutíma, árangurslaust.
Við urðum að skilja við hina
glöðu, polynesisku vini okkar.
Þegar þeir komu á land, kveiktu
þeir mikla elda á hæsta hól eyj-
unnar til þess að vísa okkur leið
vestur.
1. ágúst. Kon-Tiki er á Ra-
roia kóralrifinu (Raroia Reef)
í Tuamotu Archipelago eyja-