Úrval - 01.12.1948, Blaðsíða 13
,,Af öllum þeim sem gefa gjafir
voru þessi tvö börn vitrust.“
Gjafir vitringanna.
Smásaga
eftir O. Henry.
T^INN dalur og áttatíu og sjö
sent. Það var aleigan. Og af
því voru sextíu sent í penníum.
Penníum, sem spöruð höfðu
verið saman, eitt og tvö í einu
með því að þjarka við matvöru-
kaupmanninn og grænmetis-
salann og kjötkaupmanninn
þangað til blóðið þaut fram í
kinnarnar við þögula ásökun
um nízku, sem jafnan fylgir
slíkum kaupmáta.
Ella taldi þá þrisvar. Einn
dalur og áttatíu og sjö sent. Og
á morgun var jóladagur.
Það var bersýnilega ekki
annað að gera en fleygja sér
niður á legubekksræfilinn og
gráta. Og Ella gerði það. Sem
styrkir þá siðrænu ályktun, að
lífið sé grátur, snökt og bros,
einkum snökt.
Á meðan húsmóðirin smá-
mjakast af fyrsta stiginu yfir
á annað, skulum við líta á
heimilið. Leiguíbúð með hús-
gögnum, sem kostar átta dali
á viku. Það er kannske of mikið
sagt, að hún sé fyrir neðan
allar hellur, en ekki færi hjá
því, að þau orð yrðu tiltæk þeim
sem ætlaði að lýsa henni.
f anddyrinu niðri var bréfa-
kassi, sem aldrei komst í kynni
við bréf, og dyrabjalla, sem
enginn dauðlegur fingur gat
vakið til lífsins. Fyrir ofan
hana var nafnspjald með á-
letruninni „James Dillingham
Young“.
„Dillingham" nafninu hafði
verið fleygt á fyrri velgengnis-
tímum, þegar eigandinn hafði
haft 30 dali í laun á viku. Nú,
eftir að tekjurnar höfðu lækkað
niður í 20 dali, voru staf-
irnir í „Dillingham“ farnir að
óskýrast, eins og þeir væru í
alvöru að hugsa um að draga sig
í hlé, allir nema ,,D“ið.
En í hvert skipti sem James
Dillingham Young kom heim
og steig inn fyrir þröskuldinn
í íbúðinni uppi, hljóp frú James
Dillingham Young, sem við
höfum kynnzt undir nafninu
2*