Úrval - 01.12.1948, Page 27

ÓFRELSI BORGARBARNSINS
25
Ég veit, að sumum mun finn-
ast þetta óguðleg kenning og
álíta að ég hafi aldrei þurft
að ala upp barn. Þegar ég skrifa
þetta, er dóttur mín, sem er 14
ára, nýbúin að ná sér eftir slæmt
handleggsbrot, sem hún hlaut,
er hún datt af baki böldnum
hesti. Ég kenndi henni að ríða
í fyrrasumar og hvatti hana til
að iðka reiðmennsku. Ég synti
líka með henni í fyrrasumar,
stundum langt frá landi, þar
sem sagt var að hákarlar héldu
sig. Seinna komst ég að því, að
hún hafði hætt sér ein langt út,
en snúið aftur, þegar hún taldi
sig hafa komið auga á hákarl.
Lesendur mínir munu sjá, að
ég hef kennt henni að vera gæt-
in. Og einhver þeirra mun ef
til vill sjá, að dóttir mín mun
með aldrinum geta eignazt
sjálfstraust í allríkum mæli.
Það er að minnsta kosti von
mín henni til handa.
OO CO
Undarleg tilviljun!
Það er í veizlu og ein kona kallar þvert yfir stofuna til
annarrar: „Sæl, elskan, ég hef verið að velta því fyrir mér,
hvers vegna þér var ekki boðið til Asterbilts á laugardaginn var.“
„Undarleg tilviljun," sagði hin. „Ég var einmitt að velta því
fyrir mér, hvers vegna þér var boðið.“
— Boston Globe.
Yfirboð.
Sjúklingurinn, miðaldra Ameríkumaður, var kominn inn i
skurðstofuna. Rétt áður en svæfingargríman var sett yfir and-
lit hans, spurði hann hvað skurðurinn yrði langur. Læknirinn
gaf lítið út á það.
„Ég ætla að biðja yður einnar bónar, læknir," sagði sjúkling-
urinn. „Skurðurinn á konunni minni er ellefu sentímetrar og
skurðurinn á systur hennar tíu sentímetrar. Ég ætla að biðja
yður að hafa minn skurð lengri en á þeim báðum til samans,
þær hætta þá kannske að tala um þessa óttalegu skurði á sér!"
■— W. O. M. í „Reader’s Digest“.
4