Úrval - 01.12.1948, Side 32

Brezkur rithöfundur lýsir líðan sinni
meðan liann þjáðist af því,
sem hann kallar —
Skákceðið.
Grein úr „The Dublin Magazine",
eftir Marten Cumberland.
AÐ eru nú tuttugu ár síð-
an ég tók á öllum þeim vilja-
mætti, sem í mér bjó og sleit
mig (að ég held) úr klóm þeirr-
ar ofurmögnuðu ástríðu, sem
kölluð er skák.
1 mörg ár hafði ég verið í
fjötrum. Daglega dróst ég af
ómótstæðilegu afli að taflstof-
unni í Budge Row, eins og fiðr-
ildið að Ijósinu, og í sjö tíma
á hverjum degi sagði heilbrigð
skynsemi skilið við mig. Ánægj-
an af bókum og tónlist, ástir
kvenna, Ijúfar heimilisskyldur
— allt hvarf í móðu og sál mín
var ekki annað en pendúll, sem
sveiflaðist fram og aftur yfir
tiglóttu borði.
Allar vökustundir mínar sat
ég, ásamt öðrum sjúklingum, á-
lútur yfir marmaraborðunum —
í Vínarkaffi, New Galleries eða
heimkynnum Athenæum-skák-
klúbbsins, — sem ég stritaði og
þrælaði fyrir.
Þegar ég var ekki að tefla við
einhvern, grúfði ég yfir skák-
þrautum eða samdi þær. Þegar
ég horfði ekki leiðslubundnum,
starandi augum á taflborðið, var
ég niðursokkinn í að tefla „bréf-
skákir" við brjálæðinga í Man-
chester eða Eastbourne. Ég var
viðstaddur símskákina í Cecil,
þegar England tefldi við Ame-
ríku. Ég gleypti í mig Brezka
skákblaðiö (sem fyrst prentaði
eftir mig), ég las bækur og
greinar um skák og klippti úr
þeim skákþrautir, ef ske kynni
að ég ætti frístund. í brjóstvas-
anum bar ég nokkuð, sem líktist
meinlausu peningaveski. Það var
ekki meinlaust. Það var tafl-
borð. Verið gat, að ég hitti aðra
glataða sál á ferðalögum mínum
með lestinni.
í augum saklauss áhorfanda
eru skákmenn eins og sauðmein-
laus dýr í búri. Ég var einu
sinni sömu skoðunar. Mér virt-
ust þessir unnendur skáklistar-