Úrval - 01.12.1948, Qupperneq 43

ÞAÐ SEM VIÐ VITUM UM MATARÆÐI
41
fóru ekki alltaf saman við smekk
hermannanna. Það kom í ljós,
að þegar þeir stóðu í ströngu,
borðuðu þeir ekki annað af mat-
arskammti sínum en það sem
innihélt sykur og kolvetni. Við
erfiði völdu þeir sér ósjálfrátt
þá fæðu sem er auðmelt og
góður orkugjafi. Þetta var svo
almenn regla, að loks var út-
búinn sérstakur „innrásar-
skammtur“ aðallega úr sykri og
kolvetnum.
Sennilega hafa þó engar af
skoðunum næringarefnafræð-
inganna beðið eins mikinn
hnekki og skoðanir þeirra á gildi
vítamínanna. Dr. Ancel Keys,
kennari við háskólann í Minne-
sota, gerði nákvæmar tilraunir
á 32 samvizkusömum sjálfboða-
liðum um það, hvaða áhrif lang-
varandi fæðuskortur hefði á þá.
Þeir voru settir á sex mánaða
hungurskammt (1760 hitaein-
ingar og 49 gr. af eggjahvítu-
ef num á dag.) Áhrif in komu f 1 jót-
lega í ljós, þeir urðu máttlitlir,
og léttust. En ótvíræð merki
um vítamínskort sáust ekki
að heitið gæti. Og þegar koma
skyldi þeim til fullrar heilsu aft-
ur, reyndist mataræði með
gnægð hitaeininga fljótvirkast,
en viðbótargjafir af vítamínum
höfðu lítil sjáanleg áhrif. Þess-
ar niðurstöður eru í samræmi
við athuganir, sem gerðar voru
á föngum í fangabúðum naz-
ista og þolað höfðu langvarandi
sult. Þeir sýndu lítil merki um
vítamínskort.
Á árinu 1943—1944 voru
rannsökuð áhrif daglegra víta-
míngjafa á heilsu og þroska
barna í Englandi. 1 blaði brezka
læknafélagsins er greint frá því,
að 1620 skólabörnum á aldrin-
um 5 til 14 ára hefði verið skipt
í tvo hópa. Annar hópurinn fékk
daglega töflu með A og D-víta-
míni, þrem flokkum B-vítamíns
og C-vítamíni; hinn hópurinn
fékk eins útlítandi töflur, en
vítamínlausar. Börnin sem fengu
vítamíntöflurnar sýndu ekki
meiri framfarir í vexti, þreki,
þolgæði eða öðrum þroskaein-
kennum en hin.
Frá næringarrannsóknarstöð
Bandaríkjahers hefur borizt
gagnmerk skýrsla um athugan-
ir á sambandinu milli matar-
æðis og vinnuafkasta. Rann-
sóknir þessar voru gerðar á
fjöldamörgum amerískum og
kanadískum hermönnum á ár-
unum 1941 til 1946. Niðurstaða
næringarfræðinganna var sú, að
ekkert hefði eins slæm áhrif á
B