Úrval - 01.12.1948, Síða 101

BALZAC
99
fara með sig í ferðalag til Vest-
nr-Evrópu.
í ársbyrjun 1833, lagði heil
lest upp frá Wierzshownia. De
Hanskihjónin ferðuðust, að
hætti rússneska aðalsins, í eigin
farartækjum, með fjölda þjóna
og ógrynni farangurs.
Fyrsti aðaláningarstaðurinn
var Vínarborg, áreiðanlega
samkvæmt ósk Monsieur de
Hanski, því að hann átti marga
vini þar, en val Neuchátel fyrir
sumardvalarstað var eflaust
runnið undan rif jum konu hans,
því að sá staður var nógu
nálægt frönsku landamærunum,
tii þess að gera Balzac kleift
að hitta hana, ef honum var
alvara.
Balzac kvað sig fúsan að
ferðast undir dulnefni, til þess
að vekja ekki grun, og það var
ákveðið, að hann yrði aðeins
nokkra daga í Neuchátel í þetta
skipti, en kæmi aftur í október
og væri þá í mánuð. Eftir fjög-
urra daga erfiða ferð, kom
hann til Neuchátel hinn 25.
september, úrvinda af þreytu.
Við komuna fékk hann
bréf með fyrirmælum um, að
hann skyldi vera á gangi á
ákveðnu stræti rnilli klukkan
tvö og f jögur daginn eftir. Hann
var svo aðframkominn, að hann
gat varla hripað henni miða, til
þess að tilkynna komu sína og
grátbæna hana, ,,í guðs bænum,
segið mér frá hinu rétta nafni
yðar!“
Hann hafði heitið því að elska
hana að eilífu og að deyja fyrir
hana, en hann vissi ekki, hvern-
ig hún leit út og var ekki kunn-
ugt um neitt annað en að skírn-
arnafn hennar var Eva.
Engar heimildir eru til um
þennan þýðingarmikla fund.
Og ekkert er vitað með
vissu nema það eitt, að á
fyrsta leynifundi þeirra hafa
verið lögð ráð á um að þau
gætu hitzt með eðlilegum hætti,
svo að hún gæti kynnt hann
fyrir hinum grunlausa eigin-
manni sínum sem kunningja.
Að minnsta kosti var Balzac
kynntur De Hanski fjölskyld-
unni þetta sama kvöld, og í stað
þess að geta sýnt hinum „elsk-
aða engli“ ást sína í raun eins
og hann hafði vonað, varð hann
nú að halda uppi samræðum við
eiginmannninn og frænku hans.
Aðeins einu sinni eða tvisv-
ar tókst frú de Hanska að
laumast brott frá heimili sínu
og hitta Balzac í einrúmi.
Enda þótt hann hefði ótt-
azt, að henni litist ekki á
sig — hann játaði það fyrir
henni síðar: „Ég var smeykur
um, að þér fyndist lítið til um
mig!“ — þá rættist úr því von-
um framar. Hún leyfði honum
jafnvel að kyssa sig. Þetta ást-
armerki hlaut að vekja vonir
Balzacs um að hann ætti meira
í vændum.
Frá sér numin af fögnuði
snéri hann aftur til Parísar.