Úrval - 01.12.1948, Side 108

106
TjRVAL,
að leyna því, hafði kynnzt hon-
um óbeinlínis fyrir atbeina frú
de Hanska sjálfrar. Áður en
liann fór frá Genéve, hafði hún
gefið honum kynningarbréf til
Apponyi greifafrúar, konu aust-
urríska sendiherrans í París, og
hann lét ekki á sér standa að
leggja leið sína til sendiherra-
bústaðarins. I mikilli veizlu, sem
haldin var þar eitt kvöld árið
1835, beindist athygli hans að
hárri, ljóshærðri og mjög fag-
urri konu. Balzac hreifst ætíð
minna af fallegu andliti og fögr-
um limaburði en af ættgöfugu
nafni, og þegar hann komst að
raun um, að konan var Guido-
boni-Visconti greifafrú, var það
nóg til að tendra ástarbál í sál
hans. Hann gleymdi þegar heit-
um sínum við frú de Hanska,
sem þá var stödd í Vínarborg,
og gerði ráðstafanir til þess að
verða kynntur hinni fögru
greifafrú.
Enda þótt Guidoboni-Visconti
greifafrú væri ástmey og trygg-
ur vinur Balzacs um fimm ára
skeið, hafa ævisöguritarar hans
ekki getið hennar svo sem vert
væri. Þetta var henni sjálfri að
kenna, því að hún kærði sig ekki
um að nota kynni þeirra Bal-
zacs sér til frægðar. Hún hefur
því horfið algerlega í skugga
hinnar hégómlegu, metnaðar-
gjörnu og þrautseigu frú de
Hanska, sem hafði frá upphafi
haft markmið sitt í huga — og
einsett sér að ná því.
Samanborið við óhreinlyndi,
afbrýðisemi og tilfinninga-
snauða fyrirhyggju frú de Han-
ska, virðist hin lausláta greifa-
frú hafa verið mesta sæmdar-
kona. Þegar hún á annað borð
hafði ákveðið að gefa sig á vald
Balzacs, gerði hún það af heil-
urn hug, eins og sjá má af lýs-
ingu á henni í Le lys dans la
vállée, og henni stóð algerlega
á sama, hvort allir Parísarbúar
vissu um það eða enginn. Hún
gerði sér ekkert far um að leyna
því fyrir manni sínum, að hún
væri honum ótrú, og hún skap-
raunaði Balzac ekki heldur með
þröngsýnni afbrýðisemi og
njósnum. Hún lét hann hafa fullt
frelsi og hló að ævintýrum hans
með öðrum konum. Þar sem hún
skrökvaði ekki að honum, þurfti
hann ekki heldur að skrökva að
henni, eins og hann varð þó
alltaf að gera, þegar hann skrif-
aði til Wierzchownia. Enda þótt
hún væri ekki nálægt því eins
auðug og frú de Hanska, hjálp-
aði hún honum þó langtum meira
í fjárhagsvandræðum hans.
Sambandið milli þeirra hélzt
næstu ár, en á sama tíma skrif-
aði Balzae frú de Hanska upp-
spunnar frásagnir af lífi sínu,
og áttu þær að geymast í öskju
hennar og birtast síðari kyn-
slóðum, er tími væri til kominn.
Silfumámurnar á Sardiniu.
Árið 1836 og 1837 voru erfið-
leikaár fyrir Balzac; eitt óhapp-
ið kom á fætur öðru. Árið 1838,