Úrval - 01.12.1948, Qupperneq 128

126
■Drval
mikilli grimmd til að drepa
hvern sem væri, og hann gerði
bandalag við trúa félaga, vini
sína, sem hann fól það hlut-
verk, að ráðast að eiginmann-
inum er hann væri á heimleið
frá því að leika tennis við
konunginn. Hann kom til frúar
sinnar á venjulegum tíma og
þegar hinir yndislegu leikir ást-
arinnar stóðu sem hæst, þessir
leikir, sem voru langir, teygðir
kossar, hár fléttað og rakið upp
aftur, hendur bitnar af ástríðu,
eyru sömuleiðis, já, öll syrpan,
að undanteknu þessu einasta
eina, sem góðum höfundum með
réttu finnst andstyggilegt, segir
maðurinn frá Flórenz milli
tveggja kossa:
„Yndið mitt, elskarðu mig
meir en allt annað?“
„Já,“ sagði hún, af því að orð
kosta aldrei neitt.
„Jæja þá,“ sagði elskhuginn,
„vertu þá mín í æði sem orði.“
„En maðurinn minn er rétt að
koma.“
„Er það eina ástæðan?" sagði
hann.
„Já.“
„Ég á vini, sem munu sitja
fyrir honum og ekki sleppa
honum nema ég setji ljós út í
gluggann. Ef hann kvartar fyrir
konunginum munu vinir mínir
segja, að þeir hafi haldið að
þeir væru að leika á einn úr
sínum hópi.“
„Ó, elskan mín,“ sagði hún,
„lofaðu mér að gá að, hvort
allir eru háttaðir í húsinu.“
Hún stóð upp og hélt ljósinu
út í gluggann. Er Cappara sá
þetta, slökkti hann á kertinu,
dró sverð sitt og gekk fram
fyrir konuna um leið og honum
varð ljós lítilsvirðing hennar og
ljótt hugarfar.
„Ég ætla ekki að drepa yður,
frú,“ sagði hann, „en ég ætla
að merkja andlit yðar þannig,
að þér getið aldrei framar leikið
með unga elskhuga til að eitra
líf þeirra. Þér hafið blekkt mig
svívirðilega og eruð því ekki
heiðarleg kona. Þér hljótið að
vita að koss getur ekki nægt
sönnum elskhuga til lífsbjarg-
ar, og að kysstur munnur
krefst líka hins. Þér hafið breitt
lífi mínu í auðn og ömurleik að
eilífu, nú skal ég láta yður
minnast dauða míns, sem þér
eigið sök á, svo lengi sem þér
lifið. Þér skuluð aldrei líta yðar
eigið andlit í speglinum, án
þess að sjá mitt þar einnig.“
Síðan lyfti hann sverðinu til
að skera væna sneið af hinni