Úrval - 01.12.1948, Síða 129

ÖRVÆNTING ELSKHUGANS
127
fögru kinn, sem enn bar merki
kossa hans. Og frúin hrópaði,
„Svínið yðar!“
„Haldið yður saman,“ sagði
hann: „Þér sögðuð að þér elsk-
uðuð mig framar öllu öðru.
Nú er komið annað hljóð í
strokkinn. Á hverju kvöidi
hafið þér lyft mér lítið eitt nær
himnaríki. I einu vetfangi
varpið þér mér nú til helvítis,
og þér haldið að pilsið eitt
megni að vernda yður fyrir
gremju elskhuga — nei!“
„Ö, elsku Angelo, ég er þín,“
sagði hún í aðdáun sinni á
þessum manni, glóandi af bræði.
En hann svaraði, um leið og
hann gekk þrjú skref aftur,
„Ha, hirðkona og illskufulla
hjarta, þér elskið þá andlit yðar
meir en elskhuga yðar.“
Hún fölnaði eins og lík og
rétti andlitið upp í auðmýkt,
þar eð hún skildi að á þessu
augnabliki stóð sú ást, er hún
bar í brjósti, fullkomlega í
skugga fyrri fláttskapar. Með
einu höggi fló Angelo ásjónu
hennar, gekk síðan á braut og
fór úr landi. Eiginmaðurinn,
sem hafði ekki verið stöðvaður,
vegna ljóss þess, sem Flórenz-
búarnir höfðu séð í glugganum,
kom að konu sinni vinstri-
kinnarlausri. En hún mælti
ekki orð, þrátt fyrir þjáningar
sínar. Hún elskaði Cappara
sinn meir en lífið sjálft. Eigi
að síður vildi eiginmaðurinn
komast að því, með hverjum
hætti þessi áverki hefði hlotizt.
Þar sem enginn hafði nærri
komið nema Flórenzbúinn,
kærði hann hann fyrir konung-
inum, sem lét veita verkamanni
sínum eftirför með skyndi, og
fyrirskipaði að hann skyldi
hengdur í Blois. Daginn sem
aftakan skyldi fara fram,
fylltist ein hefðarkona löngun
til þess að bjarga þessum hug-
rakka manni, sem hún áleit
vera elskhuga hinnar réttu teg-
undar. Bað hún konunginn að
gefa sér hann, hvað hann fús-
lega gerði. En Cappara, sem
lýsti yfir því, að hjarta sitt til-
heyrði eingöngu hinni útvöldu
frú, sem hann gat ekki látið sér
fullkomlega úr minni líða,.
gekk í þjónustu kirkjunnar,
varð kardínáli og vitringur hinn
mesti, og var vanur að segja.
á efri árum sínum, að hann
hefði lifað á minningunum um
þá gleði sem hann hefði notið-
þessar dapurlegu kvíðastundir,
þegar hann var vel með farinn
og um leið hart leikinn af sinni