Úrval - 01.07.1954, Qupperneq 55

KEÐJAN
53
kaffihús og þar sagði ég henni
alla söguna. Að lokum urðum
við ásátt um að ég leitaði til
Keðjunnar, og áður en hún hélt
heimleiðis þennan sama dag, gaf
hún mér hundrað krónur fyrir
fötum. Auðvitað keypti ég ekki
föt fyrir hundrað krónurnar! I
þess stað lagði ég leið mína í
ýmsar veitingastofur — unz ég
var búinn að fá nægan kjark til
að framkvæma fyrirætlun okk-
ar. Ég gekk í Keðjuna. Það er
hálft annað ár síðan . .. svo að
þér skiljið ef til vill að maður
er smeykur við að þetta stígi
manni til höfuðs. Þessu hefði ég
aldrei trúað •—• áður. Og maður
getur ekki endurgoldið þetta
með öðru en því að reyna að
hjálpa öðrum eins og manni var
sjálfum hjálpað . .
Við sitjum og tölum saman í
herbergi á annarri hæð. Frá her-
berginu við hliðina berast radd-
ir: „... og svo skaltu segja
lækninum frá öllu sem að þér
amar, hann hjálpar þér, vertu
viss .. .“ Og þreytt og mæðuleg
kvenmannsrödd: „.. . ekki kom-
ið heim síðan á mánudaginn ...
eytt tvö þúsund krónum ...“
Keðjan hefur opna skrifstofu
milli klukkan sjö og tíu á hverju
kvöldi, til þess að veita þeim
aðstoð, sem leita til hennar. Oft-
ast koma hjónin saman. Þannig
er það líka i þetta skipti: Mað-
urinn er innritaður í Keðjuna,
eldri félagi hefur tekið hann að
sér og er farinn að ræða við
hann. Hann reynir með gætni að
koma honum í skilning um, að
hann sé staddur meðal félaga og
vina, sem þekkja af eigin reynd
iðrun hans og sálarkvalir, og
eirðarleysið sem heltekur hann
þegar hann fer að langa í áfengi.
Ef til vill er honum þegar farið
að vérða ljóst, að enn séu ekki
öll sund lokuð, aðrir heyja hér
sína baráttu og hann á nú fyrir
höndum. Hann er ekki lengur ut-
angarðsmaður í þjóðfélaginu,
ekki lengur einmana!
Þeir menn, sem stofnuðu
Keðjuna fyrir níu árum, eftir
amerískri fyrirmynd, vissu vel
hve ægilega einmana alkóhólist-
ar eru meðal heilbrigðs fólks —
þeir voru sem sé sjálfir alkóhól-
istar -— allir nema einn. Þeir
vissu líka af sárri reynslu, hve
erfitt það getur verið að sigrast
á áfenginu — góður vilji stoðar
ekki ef maður er einmana. Þess-
vegna er það eitt helzta verkefni
starfseminnar að koma í veg
fyrir að félagarnir séu einmana
og yfirgefnir.
„Auðvitað getum við ekki sí-
fellt verið á hælunum hver á
öðrum,“ segir félaginn, sem er
að fræða mig um starfsemina,
,,en við fylgjumst þó hver með
öðrum. Félaginu er skipt í
smærri sjálfstæða hópa eða
,,sellur“, þar sem tengslin milli
félaganna verða nánari og hver
gætir annars. Ef einhver kemur
ekki á fund í nokkur skipti,
hringir einn af félögunum til
hans, til þess að komast að raun
um ástæðuna, eða fer heim til