Úrval - 01.07.1954, Side 87

NÚTlMA HJÓNABAND
85
samir og fróðleiksfúsir einstakl-
ingar, sem eigi að þroska hæfi-
leika sína og persónuleika. Tak-
mark vort er að stúlkur og
drengir hafi sömu áhugamál. Ef
hann iðkar skíðaíþrótt, þá á hún
að gera það líka. Fari hann í úti-
legur, fer hún með honum.
Af kröfunni um að stúlkan
sé félagi piltsins leiðir, að sam-
vistir pilta og stúlkna byrja
miklu fyrr en áður. Leikir þeirra
og áhugamál eru að mestu hin
sömu og þau hafa gaman af að
vinna saman að þeim. Piltarnir
vilja, að stúlkurnar séu frjálsar
og óháðar, hafi persónulegar
skoðanir og njóti menntunar, er
gerir þær efnalega óháðar, bæði
fyrir og í hjónabandinu, þangað
til börnin koma. Ef unnt er,
vilja þeir helzt, að konan hafi
sjálfstæða atvinnu utan heimil-
isins einnigmeðan börnin erulít-
il, eða þegar þau eru orðin sjálf-
bjarga. Maðurinn kærir sig ekki
um konu, sem þreytir hann, af
því að henni leiðist. Til sjálfs
sín gerir hann þær kröfur, að
hann geti staðið á eigin fótum
og séð fyrir sér þegar foreldr-
arnir hafa séð honum fyrir hæfi-
legri menntun. Þessvegna krefst
hann hins sama af konu sinni.
Jafnframt því, sem síðustu
leifar bannhelgi og úreltra hug-
mynda um kynlífið eru að
hverfa, er æskulýður nútímans
að öðlast nýjan skilning. Hon-
um er orðið ljóst, að ástarlífið
er margvíslegt, af því að menn-
irnir eru ólíkir, og að það sé
hlutverk hverra ungra hjóna
fyrir sig, að prófa sig áfram og
finna það form, sem er í mestu
samræmi við meðfædda eigin-
leika þeirra. Afleiðingin af
þessu er sú, að hjónin öðlast
meiri skilning á því, að þótt
þau eigi skap saman og sam-
eiginleg áhugamál leiði það ekki
af sjálfu sér að kynlíf þeirra
verði árekstralaust.
Fyrir aldarfjórðungi héldu
menn, að sjálfstæðar og óháðar
konur myndu forðast að ganga
í hjónaband. Þær myndu að vísu
fá sér elskhuga, en þær myndu
ekki kæra sig um að taka á sig
skyldur eiginkonu, húsfreyju og
móður. En reyndin hefur orðið
gagnstæð. Þrátt fyrir aukið val-
frelsi hefur konan eftir sem áð-
ur kosið sér hlutskipti eiginkonu
og móður. Frelsið hefur gert
hana vandfýsnari í vali eigin-
manns og ófúsari að sætta sig
við ófullnægjandi hjónaband, en
ekki dregið úr löngun hennar til
að giftast.
Sá tími er liðinn þegar karl-
maðurinn leitaði uppi konuna,
sem sat með hendur í skauti og
beið, þegar hlutverk hans var
að sækja á og hennar að láta
undan, þegar allt frumkvæði í
ástarlífinu var hans, en hún var
óvirk. Nú á tímum vilja bæði
giftast, eignast börn og ala þau
upp í sameiningu. Og bæði líta á
hjónabandið, ekki eins og ó-
breytanlegt ástand, heldur lif-
andi samband, sem þau eigi sí-
fellt að vinna að því að endur-