Úrval - 01.07.1954, Side 96

94
TJRVAL
Einn dag sagði ég vini mínum
sem er bankagjaldkeri, alla sög-
una. Hann bað mig um að sýna
sér seðilinn, svo að við létum
hann í umslag og fórum með
hann til hans. Það fór hrollur
um Margheritu þegar hún sá
hve gáleysislega hann handlék
seðilinn, þegar hann bar hann
upp að ljósinu.
„Hann er illa prentaður, en
að öðru leyti er ekkert athuga-
vert. Það eru margir verri en
þessi.“
Svo stakk hann honum í
bunka af þúsund líra seðlum og
rétti okkur tvo fimm hundruð
líra seðla í staðinn. Við gátum
varla komið upp orði á heim-
leiðinni. Allt í einu nam Marghe-
rita staðar. ,,Giovannino“, sagði
hún. ,,Eg fékk fimm hundruð
hjá konu verkstjórans í fyrsta
skipti, fimm hundruð í annað
skipti, og nú höfum við fengið
tvo fimm hundruð líra seðla í
viðbót. Það gerir tvö þúsund.
Höfum við grætt þúsund lírur
eða ekki?“
„Það getur allt skeð í heimin-
um nú á dögum“, sagði ég.
„Ef til vill hefur þessi saga
heimspekilegt gildi, sem hefur
farið fram hjá okkur,“ hélt
Margherita áfram. „Heldur þú
að heppnin geti elt mann svo á
röndum, að það nálgist ofsókn-
ir ? Hvar á maður að draga
markalínuna milli góðs og ills?“
Þegar Margherita minntist á
markalínu, datt henni annað í
hug. „Mig langar að fara í
ferðalag,“ sagði hún allt í einu.
„Austurríki seiðir mig. Ég er
altekin rómantískum trega.“
Á ferðalagi.
Nú er það staðreynd, að næst
á eftir vélum er Margheritu ekki
jafnilla við neitt og ferðalög
til útlanda, þessvegna vissi ég
að það var eitthvað annað og
meira á seiði en útþráin, hvort
sem hún var nú rómantísk eða
ekki.
Ég sannfærðist enn betur um
það þegar Margherita sagði:
„Við eru of mikið saman.“
Ég var að lesa í blaði, og
þessi ákveðna yfirlýsing kom
mér algerlega á óvart.
„Hvað áttu við?“ spurði ég.
„Nákvæmlega það sem ég
sagði. Við erum of mikið sam-
an. I stað þess að aðrir menn
fara í skrifstofuna á hverjum
degi, hefur þú störf með hönd-
um sem þú getur unnið heima.
Og af því að ég á ekki gott með
að vinna heimilisstörfin ann-
arsstaðar en heima, þá erum
við hvort ofan í öðru allan lið-
langan daginn. Þar er aldrei
lát á. Heldur þú að þetta geti
gengið svona til eilífðar?“
Satt að segja hafði ég aldrei
hugleitt þetta vandamál. Það
olli mér auðsjáanlega minni.
óþægindum en Margheritu.
„Jæja, Margherita, fyrst
svona er, hvað eigum við þá að
gera?“
„Við erum of mikið saman,“