Úrval - 01.07.1954, Qupperneq 104

102
TJRVAL
Við vorum að flytja út í sveit.
Margherita hafði uppgötvað, að
hvergi væri hægt að njóta bet-
ur lífsins en þar sem náttúran
heldur áfram kraftaverkinu,
sem hófst með sköpun heimsins.
„Það er enginn vandi að finna
að“, sagði Hertogafrúin með
hægð, ,,en það er allt annað en
auðvelt að láta utan um kött.“
I fyrstu skyldi ég ekki hvað
hún átti við, en mér varð það
brátt ljóst, þegar hún lagði
böggulinn á gólfið og hann labb-
aði burt á fjórum fótum.
„Hver hefir nokkurn tíma
heyrt annað eins, að búa til
böggul úr ketti!“ sagði ég.
„Ef maður hefur góðan bíl-
stjóra, er það óþarfi“, svaraði
hún. „En hann væri ekki lengi
að fara í klessu, eins og þú tek-
ur beygjurnar, ef ekkert væri
vafið utan um hann.“
Eg lofaði að aka hægt á
beygjunum, og þá féllst hún á
að taka köttinn úr umbúðunum.
Þetta var vinalegasti köttur
í heimi. Ég hef aldrei vitað kött
jafn ólíkan köttum. Hann var
svo ólíkur þeim, að maður hrökk
blátt áfram við þegar hann
mjálmaði. Rétt áður en við lögð-
um af stað, tók ég í hnakka-
drambið á honum og lét hann
í fangið á Hertogafrúnni.
Móðir hennar og bróðir voru í
bíl Carlettos, en ég flutti far-
angurinn í okkar bíl.
Kötturinn lá grafkyrr, og
maður hefði getað haldið að
hann svæfi. En þegar Carletto
setti bílinn í gang, varð ógur-
legt uppnám og það var eins og
kötturinn hefði breytzt í æðis-
gengið villidýr. Hann hvæsti og
blés og lét öllum illum látum;
það var engu líkara en heill hóp-
ur af köttum væri í bílnum. ■—
Loks smaug hann út um hálf-
opin glugga og var í næstu and-
rá kominn upp í hæsta tréð í
garðinum. Þegar við höfðum náð
okkur eftir undrunina, fórum
við að kalla á köttinn, en ár-
angurslaust.
„Við verðum að skilja hann
eftir“, sagði ég.
En þá hófust ólætin á nýjan
leik í bíl Carlettos, og áður en
nokkurn varði var Hertogafrú-
in komin út úr bílnum og farin
að klifra upp í tréð.
„Ef hann fer ekki með, þá fer
ég ekki heldur“, hrópaði hún.
Við stigum öll út úr bílnum
og fórum inn í húsið. Tíu mínút-
um seinna kom Hertogafrúin
með köttinn í fanginu. Eg tók
köttinn, setti hann ofan í vír-
netskörfu og festi lokið með
vír. Við flýttum okkur upp í
bílinn, en ekki hafði Carletto
fyrr sett vélina í gang en karf-
an fór að dansa í sætinu og gefa
frá sér hljóð. En karfan var
sterk og þoldi sviftingarnar.
Við ókum í áttina til Crem-
ona. Carletto var á undan, og
allt gekk vel þangað til við vor-
um komin framhjá Pavulo, þá
stanzaði bíll Carlettos allt í einu.
Eg stanzaði líka. Carletto sté út
úr bílnum og gekk til mín.