Úrval - 01.03.1960, Blaðsíða 27

BARÁTTAN GEGN BARNSFARASOTTINNI
URVAL
Nokkrir læknar tóku þó upp
aðferðir hans, tóku þær jafn-
vel upp við uppskurði, en í Vín
fór allt í handaskolum. Þegar
dr. Klein sá, að dr. Semmel-
weis kunni e. t. v. að vinna sér
þann frama, sem hann sjálfur
gat ekki náð, fékk hann póli-
tíska vini sína til að setja hann
af embætti. Hann fékk enga at-
vinnu í Vín og sneri því fullur
gremju og beizkju til fæðing-
ar borgar sinnar, Budapest. I
Vín var aftur farið í gamlar
slóðir, og dauðsföllin tóku að
aukast. Dr. Semmelweis barð-
ist í bökkum við að sjá fjöl-
skyldu sinni farboða með því
að setja upp einkalækninga-
stofu. Árið 1851 kom hann af
tilviljun í heimsókn á fæðing-
ardeildina á St. Rochus-sjúkra-
húsinu. Hann sá, að ástandið
■var þar, eins og það hafði verið
í Vín, og sótti hann því um
stöðu yfirlæknis. Hann fékk
hana, án launa þó, 20. maí 1851.
Hann byrjaði nú enn á nýj-
an leik. Og dauðsföllin féllu
dag frá degi. Hinn 18. júlí 1855
var hann útnefndur prófessor
í fæðingarhjálp við Háskólann
í Budapest. Nafnbótin örvaði
dr. Semmelweis til að skrifa bók
sína um barnsfararsótt. Þetta
cr lítil bók, illa skrifuð og full
af endurtekningum. Engu að
síður er þetta ein áhrifamesta
bók, sem nokkur læknir hefur
nokkru sinni skrifað. Hún seg-
ir hinn einfalda sannleik um
fáfræði mannsins, sem ógnaði
öllu mannkyninu.
En einnig þessi bók olli dr.
Semmelweis vonbrigðum. Ör-
fáir studdu kenningar hans,
en enginn hinna áhrifamestu
starfsbræðra hans vildi aðhyll-
ast kenningar hans. Og nú lét
hann í fyrsta sinn bugast.
Hann tók að skrifa bréf til
ýmissa hinna merkustu manna
innan læknastéttarinnar. Efni
þessara bréfa báru þess ljósan
vott, að þá þegar var dr. Semm-
elweis orðinn geðsjúkur maður.
Bréf þessi gerðu dr. Semmel-
weis auðvitað ekkert nema ó-
gagn. Þau hjálpuðu andstæð-
ingum hans til að útiloka hann
frá læknavísindunum. Árið 1864
var geðveiki hans komin á al-
varlegt stig. T. d. varð hann að
hætta við að halda fyrirlestra.
I herbergi sínu æddi hann um
eins og dýr í búri, og á götum
úti réðst hann að vegfarendum
og talaði við þá um kenningar
sínar og hafði í hótunum við
þá. Nótt eina þreif hann litla
dóttur sína upp úr vöggunni,
sem hún svaf í, og hélt því
fram, að það ætti að myrða
barnið.
Daginn eftir skrifaði hin ó-
hamingjusama kona hans vini
þeirra hjóna, prófessor F. von
Hebra, hinum fræga húðsjúk-
dómalækni, og hinn 20. júlí fór
hún með hann til Vínar undir
því yfirskini, að von Hebra
langaði til að tala við hann.
Þau fylgdu honum síðan til geð-
21