Úrval - 01.03.1960, Síða 79

Eftir
Alex
Comfort
ÆVISKEIÐIN
SJÖ
EITT AF ÞVl fyrsta og máske
átakanlegasta, sem hverju
mannsbarni hlýtur að lærast,
er að mannlegt líf er bundið
klukkunni — gangur þess er
fyrirfram kunnur. Tvítugur er
maður fullorðinn, áttræður er
hann gamall orðinn og fyrr en
hundrað ár eru liðin mun hann
látinn. Við göngum út frá
þessu sem vísu, af því að við
þekkjum það. Við miðum hegð-
an okkar við þetta á sama hátt
og við miðum húsagerðina við
ákveðna stærð okkar, þannig,
að fólk, sem er tuttugu hundr-
aðshlutum hærra eða lægra en
gengur og gerist, á venjulega
óhægt um vik í þeim.
Ég býst við að meginástæð-
an fyrir því, að þessi fyrirfram-
lagða ævibraut angrar okkur, sé
sú, að af henni leiðir að okkur
er ákvarðað aldursskeið. Eftir
tiltekinn aldur fer þrek okkar
að dvína og sömu leiðis mót-
stöðuaflið gegn sjúkdómum, og
þau munu þverra jafnt og þétt
unz einhver áreynsla, sem við
hefðum þolað á yngri árum,
verður okkur að aldurtila. Þessi
gangur málanna heitir elli. Hún
er svo tölvíslega jöfn hjá fólki,
að tryggingarfélög geta tryggt
okkur fyrir dauða á ungaaldri,
og við getum svona nokkurn
veginn — þó ekki nema nokk-
urn veginn — getið okkur til
um það stig, sem þessi þróun
er komin á, eftir útliti manns-
ins.
Ákveðin ævilengd, — ef ég