Úrval - 01.03.1960, Qupperneq 92

ÚRVAL
I FJÖRBROTUM
aði Wellman. Bogin lína tengdi
saman sólkerfin tvö. „Þetta er
leiðin“, Ibbetson varð að ræskja
sig svo að til hans heyrðist,
„sem þeir fóru“. Wellman kink-
aði kolli, og þrysti á hnapp, og
þá sást jörðin, svo að ekki varð
um villst, og meira að segja út-
línur Austur-Indlands. Auð-
kenni sýndi núverandi stað okk-
ar — og geimfarsins. Við geng-
um stað úr stað, fundum vél-
arnar, og héldum áfram að
opna skápa. Melinda, sem stóð
framan við skáp, þar sem upp
var raðað málmþynnum, kallaði
1 mig:
„Bill! Komdu hérna! Ég held
að þetta geti verið — Rosettu-
steinninn þinn“.
Ég flýtti mér til hennar, en
hún benti mér á skáphurðina
innanverða. Áletrun var á hurð-
inni á hinu ókunna máli, en neð-
an við og aðskilið með línum,
var textinn sýnilega endurtek-
inn. Á koptisku. Á arameisku.
Og á sanskrít! Ég varð hálf-
máttlaus í hnjánum. Hún ýtti
við mér. „Geturðu lesið nokk-
uð af þessu?“
„Allt, nema þeirra“, svaraði
ég og las hátt arameiska text-
ann:
„Hér er, á þremur tungum
þessa heims, svo og á okkar
máli, saga okkar og þessarar
ferðar“.
Hún brosti við mér, en ég
bað um að plöturnar yrðu færð-
ar þegar í stað til búðanna, því
að ég vissi að ég myndi ekki
unna mér hvíldar fyrr en ég
hefði þýtt nógu mikið af
skýrslunni til þess, að skilja
merkinguna, og ekki aðeins
fyrir okkur, sem af tilviljun urð-
um fyrst til þess að vita með
vissu að maðurinn er ekki einn
í hinu stjörnusetta rúmi, held-
ur til þess að láta heiminn vita
þetta — allan.
Ég á fátt eftir ósagt. Ég sat
yfir þynnunum þennan dag og
næstu nótt. Á sumum þeirra
voru teikningar, og þegar Mann-
erheim kom og sagði mér að
hann héldi sig vera farinn að
hafa hugboð um hreyfiaflið, sem
notað var, þá gat ég fengið hon-
um þynnur, sem sýndu fyrir-
komulag vélanna og hvemig
þær gengju. Ég skildi ekkert í
þessu, en það gerði Manner-
heim, og hann sneri aftur til
farsins með þessa vélaupp-
drætti.
Ég neitaði Ibbeson og Bark-
ley — þótt þeir sárbændu mig
— um að þýða langar romsur,
næstum heilar bækur, sem f jöll-
uðu um hnöttinn fjarlæga,
jurtalíf hans og dýra, og þróun
hins stórvitra kynþáttar. Ég
óttaðist að það mundi taka
langan tíma að gera sér grein
fyrir hvað þessi fundur gæti
þýtt í heild — að fráteknu ef
til vill því hreint tæknilega —,
svo að undir morgun sneri ég
mér að því að þýða síðustu
blöðin.
„Við höfum“, las ég, „kom-
£6