Úrval - 01.09.1963, Blaðsíða 72

84
ÚR VAL
og var þeim nú hagrætt og þeir
lagSir í sömu röð og eigendurn-
ir áttu að ganga í, í lestinni, öxi
og klippur eggjuð eins og unnt
var, reipi tekin til, hestunum
síðan sleppt á túnið, svo þeir
væru finnanlegir fyrir birtingu.
Við ætluðum að leggja af stað
ld. 5 um morguninn og fórum því
út stundu fyrr, að huga að hest-
unum. Stjörnubjart var, en ekki
tungsljós, því nýlýsi var. Hest-
ara fnudum við fljótt, nema
tvo, þá Hraunmósa og Grána
gamla, þeir voru ekki á túninu.
Þetta var með ólíkindum, spök-
ustu hestarnir. Gráni hafði við-
urnefnið sem virðingarvott,
vegna þess hve þægur hann var,
því gamall var hann ekki.
Annar oklcar leitaði nú án ár-
angurs vestur um allar engjar,
meðan hinn lagði á þá, sem
fundnir voru. Leit nú helzt út
fyrir, að við yrðum að bíða
birtunnar. Þá tókum við eftir
því, að blómagarðshliðið var op-
ið, þar inni fyrir lágu ldárarnir
og virtust áhyggjulausir.
Nú hafði eyðzt dýrmætur tími.
Sumir telja óheillamerki, ef
hestar finnast ekki, einkum ef
leitað er langt yfir skammt. Ekki
höfðum við þá trú, en reyndum
að vinna upp töfina með þvi að
fara greitt. Hestarnir voru ekki
svo vanir rekstri, að við tækjum
þann hátt upp, heldur teymdum
við í tveim lestum, fjóra i hvorri,
og höfðum þá taumléttari i
þeirri aftari og gátum með þvi
farið svo hart, sem við vildum,
eftir að farið var að elda.
Um leiðina verð ég fáorður.
Sjálfan Þjórsárdalinn þekkja
margir, en áður en í hann er
komið gefa nokkur örnefni hug-
mynd um, að sitthvað geti í hug
komið, ef næði er til að gefa
þeim gaum: Þrætukelda, Marka-
mýri, Steinker, en þar var mjög
reimt áður en vættir allar flýðu
raunhyggjuna.
Þegar þessi ferð var farin, lá
leiðin enn um Núpsheiði. Það
var nokkur sjónarsviptir að því,
er hætt var að fara þann veg inn
í Dal. Mér fannst alltaf ég vera
kominn á leiksvið hans, þegar
komið var austur fyrir Minna
Núp. Viðey, Þórunnarkelda,
Gálkaklettar. „Mjög þarf nú að
mörgu að hyggja, mikið er um
dýrðir hér“. Þessi orð eiga víðar
við en í Þingvallahrauni. Ekki
dugir þetta, og ekki má gleyma
verkefninu.
Ég man ekki, hvað snemma við
komum að Skriðufelli, en ekki
komumst við hjá að þiggja þar
góðgerðir.
Jóhann var ekki dýrseldur,
mig minnir, að hann léti hest-
burðinn á 1 krónu, og hafði
haldizt svo lengi. Áður mun hafa
átt sér stað að gjalda með fóðr-