Úrval - 01.09.1963, Blaðsíða 159

FRJÁLST LÍF
171
um vopnahlé yrði að ræða en
vináttu.
Viðureign við krókódíltma.
Krókódílarnir höfðu dreifzt,
meðan á flóðunum stóð, en nú
voru þeir aftur komnir í djúpu
hyljina í stórhópum. Þetta olli
okkur áhyggjum, vegna þess að
Elsa fór oft með kjötið sitt niður
að ánni og snæddi það þar. Oft
þegar urr hennar fékk okkur til
þess að halda niður til árinnar
með ljósker og riffil, sáum við
hana vera að verja „bráð“ sina
gegn krókódíl. Krókódílarnir
hurfu ætíð, þegar við birtumst.
Það var næstum sama, af hversu
mikilli varfærni við eltumst við
þessar skepnur. Þær léku næst-
um ætíð á okkur. Einu skot-
mörk okkar voru augu þeirra,
vegna þess að slcrokkurinn var
að öðru leyti í kafi. Engin önnur
villidýr, sem ég þekki, hafa eins
háþróaða kennd gagnvart yfir-
vofandi hættu.
Elsa og hvolparnir gerðu sér
vel grein fyrir því, að krókó-
dílarnir voru ekki i vinarhug,
og því skimuðu þau oft varleg^
yfir vatnsyfirborðið i leit að tor-
tryggnislegum „sandrifjum" eða
„fljótandi spýtum“. Á hinn bóg-
inn kom það stundum fyrir, að
þau gleymdu allri varkárni, og
ég var þvi mjög áhyggjufull um
öryggi þeirri.
Einn daginn kallaði ég á Elsu
síðdegis, en þá var hún á hinum
bakkanum. Hún kom strax í
Ijós og bjóst til þess að synda
yfir með hvolpa sína. En skyndi-
lega var sem þau stirðnuðu öll
upp. Siðan hélt Elsa með hvolpa
sína lengra upp með ánni og gaf
þeim merki um, að þar ættu
þeir að synda yfir, en þar var
vatnið mjög grunni á þurrka-
tímanum, en hann stóð nú yfir.
Þrátt fyrir þetta biðu þeir heila
klukkustund, þangað til þeir
lögðu í að synda yfir. Þeir léku
sér nú ekki á meðan við að
skvetta hver á annan og kaffæra
hver annan. Þetta gerði mig ró-
legri, þvi að það sýndi mér
varkárni þá, sem þeir höfðu til
aö bera. En það var einkennandi
fyrir hin sibreytilegu viðbrögð
þeirra, að þegar ég kallaöi á
Elsu næsta dag, skelltu þau sér
öll hugsunarlaust út í ána á
sama stað án þess að hika hið
minnsta. Þegar þau komu til
min, sá ég, að Elsa hafði sár á
tungunni. Það var á stærð við
shilling. Einnig var djúp rifa
yfir miðja tunguna og blæddi úr
henni. En þótt furöulegt megi
teljast, hindraði þetta hana ekki
i að sleikja hvolpa sina.
Við sátum öll niðri við ána,
þegar dimma tók. Skyndilega
litu þau Elsa og hvolparnir út
í ána og stirðnuðu upp. Þá kom