Úrval - 01.09.1963, Blaðsíða 163

FRJÁLST LÍF
175
um Eden. Dýr, sem annars voru
mjög stygg, komu oft mjög ná-
lægt okkur eöa drukku rétt hjá
okkur. Aparnir voru elztu vin-
ir okkar á þessum slóðum. Við
og dýrin höfðum lifað í nánu
sambýli í svo langan tima, að
við veittum hverju öðru enga
sérstaka atliygli, nema eitthvað
óvænt bæri að höndum. Yfirleitt
einkenndist líf þetta af djúpum
friði. En ofbeldi og hætta leynd-
ust ætíð í nánd.
Um níuleytið kvöld nokkurt
birtust þau Elsa og hvolparnir
fyrir utan tjald mitt og byrjuðu
að heimta kvöldmat. Ég bað
Svertingjana að hjálpa mér að
draga hálfétinn geitarskrokk
neðan frá ánni til tjaldbúðanna,
en þar hafði Elsa skilið hann
eftir. Við lögðum af stað eftir
þröngum skógarstígnum. Mak-
edde var vopnaður spýtu og ljós-
keri. Hann gekk fyrstur, annar
Svertingi á eftir, og ég ralc lest-
ina. Ég var með skært ljósker.
Við höfðum aðeins gengið
nokkra metra, þegar við heyrð-
um hræðilegan hávaða, og það
slokknaði á Ijóskeri Makeddes.
Síðan brotnaði ljósker mitt einn-
ig, þegar einhver risavaxin
flygsa skall á mig, svo að ég
datt endilöng.
Þegar ég rankaði nægilega
við mér, var Elsa að hamast
við að sleikja mig. Hún virtist
gera sér grein fyrir því, að ég
var meidd, og var mjög blíð
og varfærin. Ég settist nú upp
og kallaði á þjónana. Makedde
hrópaði, að það væri ekkert að
honum, en hinn rak aðeins upp
lág vein. Hann lá endilangur.
Siðan staulaðist hann á fætur,
hélt um höfuð sér og stamaði:
„Vís . . . .vísundur!“
Makedde hafði skyndilega
stokkið til hliðar og lamið með
spýtunni í vísund, sem þaut
fram hjá, að þvi er liinn þjónn-
inn sagði. Siðan hafði vísundur-
inn fellt okkur bæði um koll.
Hann var litt meiddur, en ég
hafði áverka á handleggjum og
lærum, sem úr blæddi. Makedde
skemmti sér siðan prýðilega við
að endursegja söguna hverjum
sem hafa vildi, og sagðist hann
hafa ráðizt einn gegn hinum
villta vísundi.
Ég vissi, hver hafði ráðizt á
okkur. Nokkrar undanfarnar
vikur höfðum við orðið vör við
sfóð karlvisunds, og lá hún að
stað einum á árbakkanum, er
var hans ákveðna drykkjarból.
Hann hafði aldrei farið þangað
fyrir miðnætti fyrr, en aftur
á móti höfðum við oft heyrt
til hans snemma á morgnana.
En þetta kvöld hafði hann ver-
ið snemma á ferli, og sveifl-
andi ljóskerin höfðu augsýnilega
hrætt hann. Hafði hann því