Úrval - 01.11.1970, Blaðsíða 52

50
ÚRVAL
að byrgja hann inni á básnum. Ég
keypti mér lás og keðju og læsti
hann rammbyggilega inni í byrg-
inu. En ég hafði ekki leikið leikinn
eftir settum leikreglum, og fyrri
drýgindaleg ánægja hans yfir unn-
um sigri breyttist nú í fyrirlitn-
ingu, sem þó var blandin umburð-
arlyndi. Þannig tilkynnti hann mér,
að ég hefði að vísu sigrað . . . en
aðeins með rangindum.
Auðvitað er ekki hægt að halda
slíkri skepnu stöðugt innibyrgðri í
litlu byrgi. Hún þarfnast hreyfing-
ar, svo að við festum snúru á milli
tveggja trjáa í garðinum til hliðar
við húsið. Á milli þeirra voru 40
fet. Við snúru þessa bundum við
múlbandið hans með 6 feta löngum
kaðli og notuðum til þess eins kon-
ar smelliloku, sem líktist risavax-
inni öryggisnælu. Þetta var prýði-
leg hugmynd. Ég hafði orðið vitni
að því, að þetta hafði nægt fyrir
stóreflis veiðihund. Hann hafði
ekki getað slitið sig lausan.
Svo teymdi ég asnann að snúr-
unni. Á eftir mér fylgdi heil hers-
ing af börnum. Chris, sem var tíu
ára, festi síðan smellilokuna við
snúruna. Asninn stóð þarna bara í
sömu sporum. Jennifer sagði:
„Teymdií hann fram með snúr-
unni, þangað til hann er búinn að
skilja það, að hann getur hreyft
sig meðfram henni.“ Við gerðum
það, en hann vildi ekki enn hreyfa
sig af sjálfsdáðum. Alison, sem er
níu ára, stakk þá upp á því, að við
færum burt. „Kannske er hann
bara feiminn við þetta, af því að
við erum að glápa á hann.“ Feim-
inn, ha, ha, hann feiminn! Jú, hann
hafði skilið þetta ofur vel, blessað-
ur! í rauninni stóð hann okkur
miklu framar, hvað snerti skiln-
ing á möguleikum þessa útbúnað-
ar.
Við fórum inn og fylgdumst með
honum gegnum gluggann. Hann
gekk tvisvar meðfram endilangri
snúrunni. Svo stanzaði hann, lagði
eyrun aftur með hálsinum og lukti
augunum aftur til hálfs. Ég sagði:
„Sko, hann ætlar að fara að sofa.“
Ég þekkti hann reyndar ekki nógu
vel ennþá. Þetta var bara íhygli-
svipurinn hans. Svo beit hann
ákveðið, en samt mjög varlega um
smellilokuna á snúrunni. Hann
þrýsti á með tönnunum og opnaði
þannig lokuna, svo að hann varð
laus. Ég stóð þarna við gluggann
brosandi og hugsaði með sjálfum
mér: „Ja, sá er snjall, að hann
skuli láta sér detta slíkt og þvílíkt
í hug!“ Alison, sem hefur alltaf
mjög hagsýnt viðhorf til allra
hluta, æpti nú: „Hann er laus!
Hann er sloppinn!"
Þetta var fyrsti eltingarleikurinn
okkar. Enginn herflokkur hefur
nokkru sinni verið snarari í snún-
ingum en við þennan dag. Og við
urðum jafnvel enn snarari í snún-
ingum síðar meir, þegar við höfð-
um fengið meiri æfingu.
Sg sá hann í anda stefna á hóp
af smábörnum, sem þutu undan
honum í allar áttir, eða æða beint
á þvottasnúru eða skilja eftir hófa-
far á afturenda nágranna okkar,
sem er lögfræðingur. Ég var dauð-
hræddur við það, að skepnan gengi
laus í Port Washington. Umhugs-
unin ein um það fyllti mig skelf-