Úrval - 01.11.1970, Blaðsíða 65

ÞAR SEM HINIR DAUÐU GIFTA SIG
konur átt bræðrahóp, og er þá elzti
bróðirinn venjulegast rétthæsti eig-
inmaðurinn.
Þar sem það er skortur á kven-
fólki í Toda-landi, eru kvennarán
ennþá algeng. Enginn virðist taka
sér slíka hluti nærri — ef ræning-
inn fæst til að greiða sanngjarnar
skaðabætur. Satt að segja skiptir
enginn sér af því, hversu margar
eiginkonur hver maður á né hvern-
ig hann varð sér úti um þær.
Þótt fátt sé vitað um uppruna
Todanna, þá er ég sannfærður um
eitt: forfeður þeirra hljóta að hafa
verið frámunalega miklar kjafta-
kvarnir. Eg hef hlustað á umræður
á „héraðsþingum" þeirra, og ég hef
aldrei heyrt annað eins.
Ég man eftir einum fundi, þar
sem rætt var um 15 ára gamla
stúlku, sem gifzt hafði þrem bræðr-
um. Sá elzti var 46 ára.
Eiginmennirnir þrír höfðu verið
giftir áður. En konunni þeirra hafði
verið rænt, og nú taldist hún kona
annars manns, sem þegar hafði
greitt bræðrunum skaðabætur.
Nú stóð svo á, að hin 15 ára
gamla brúður hafði líka verið gift
áður; hún hafði verið gefin frænda
sínum kornung. Þingið þurfti því
að ákveða, hve marga vísunda
63
fyrsti maðurinn hennar ætti að fá
í skaðabætur.
Svo hófust umræður um málið.
Faðir fyrsta eiginmannsins benti á,
að heimanmundir stúlkunnar hefði
verið sex vísundar, þegar hún hefði
átta mánaða gömul verið gift syni
hans. Auk þess, bætti hann við og
virtist talsvert hreykinn, hafði hún
sannað frjósemi sína fyrir rösklega
ári með því að eignast barn með
friðli sínum.
Hún var því núna, sagði hann,
hin verðmætasta brúður, að minnsta
kosti sjö vísunda virði og ódýr fyr-
ir það.
Bræðurnir þrír, sem ætluðu að
giftast stúlkunni, faðir þeirra og
frændi mótmæltu þessu harðlega.
Þeir sögðu að hún hefði alls ekki
fengið sex vísunda í heimanmund.
Ef þeir myndu rétt, hefðu vísund-
arnir aðeins verið tveir, og grind-
horaðir í þokkabót.
Á þessu gekk allan daginn, unz
fundi var frestað til morguns. Þá
hófst rifrildið á nýjan leik. Þetta
tók alls þrjá daga. Þá loks kom
fram málamiðlunartillaga, sem báð-
ir aðliar fengust til að samþykkja.
Verð stúlkunnar: fjórjr vísundar.
Það er margt skrítið í landi Tod-
anna.
Um leið og presturinn okkar hóf sunnudagsræðuna, heyrðust miklar
þrumur, og svo fór að hellirigna. „Er þetta ekki líkt Drottni?" spurði
presturinn þá. „Hérna sitjum við og látum fara vel um okkur, og Hann
er þarna úti að 'hamast við að iþvo bíla.“