Úrval - 01.11.1970, Blaðsíða 56

54
ÚRVAL
honum alla eplakökuna. Eftir það
vissi hann gerla, hvaða rétti hann
sóttist helzt eftir.
Ég reyndi að sannfæra Jane um
það, að þetta væru eins konar gull-
hamrar frá bæjardyrum Jacks séð.
En hún kærði sig ekkert um svo
nærgöngula gullhamra. í rauninni
kom henni og Jack ekki sem allra
bezt saman. Hún var hrædd við
hann, og hann vissi það. Þau yggldu
sig hvort framan í annað. Kannske
mátti rekja ástæðuna á vissan hátt
til fyrirferðarmiklu, gráu kápunn-
ar, sem Jane hafði keypt þá um
veturinn. Þegar hún kom með hana
heim, uppgötvaði hún sér til mik-
illar skelfingar, að kápan var næst-
um algerlega eins að lit og áferð
og feldurinn hans Jacks. Við köll-
uðum flíkina því „asnakápuna"
hennar. Jack reisti upp eyrun og
galopnaði augun, í hvert skipti sem
hún klæddist henni í návist hans.
„Frank“, sagði Jane stundum við
mig. „Láttu hann hætta að stara
svona á mig í sífellu"!
Af sömu órökvísinni varð Jack
ofboðslega hrifinn af honum herra
Maclntosh, manni einum, sem fór
á hverjum degi fram hjá götuhorn-
inu okkar á leið til járnbrautar-
stöðvarinnar. Eina hugsanlega skýr-
ingin á þessum kærleika var sú, að
Maclntosh klæddist jafnan glæsi-
legum yfirfrakka úr kamelhári. .
Ég var að raka mig á mánudags-
morgni í desember, þegar hið
hryllilega hróp: „Hann er sloppinn
út“! barst að evrum mér neðan af
neðri hæðinni. Eg æddi niður stig-
ann, berfættur, í náttfötum einum
fata og með raksápuna á andlitinu.
Ég hægði ekki á mér, þaut í gegn-
um húsið, út í garð og upp eftir
götunni.
Það snjóaði, og það hafði ekki
verið mokað af gangstéttunum enn
þá, svo að Maclntosh gekk í hjól-
förum bílanna ásamt kunningja sín-
um í áttina til járnbrautarstöðvar-
innar. Þeir ætluðu að ná í lestina,
sem fara skyldi klukkan 7.01.
Skyndilega kom asninn á harðar-
stökki til þeirra út úr hríðinni og
„hemlaði“ beint fyrir framan Mac-
Intosh. Vesalings maðurinn snar-
stanzaði, er hann stóð augliti til
auglitis við þessa furðuveru, sem
kom þjótandi að honum utan úr
hríðinni. Síðan reis Jack upp á aft-
urfæturna án nokkurrar viðvörun-
ar og lagði báða framhófana blíð-
lega á axlir Macs. Á því augna-
bliki kom ég æðandi á vettvang
alvég lafmóður. É'g greip í taum-
inn og dró Jack niður af öxlum
herra Maclntosh.
Augnaráð herra Maclntosh gaf
til kynna, að honum hefði orðið
talsvert um þetta. Hann sagði bara
titrandi röddu: „Hann er anzi vin-
gjarnlegur, er það ekki“?
Upp frá þessu rumdi Jack alltaf
hátt í kveðjuskyni til herra Mac-
Intosh á hverjum morgni, er hann
gekk fram hjá húsinu okkar og
hann var sjálfur staddur úti við
snúruna í garðinum.
Það var margt, sem vakti forvitni
Jacks. Hann elskaði vasaklúta, sem
stóðu upp úr rassvösum. Og hann
gat fjarlægt þá með snilli hins æfða
vasaþjófs. Hann elskaði líka tölur
og hnappa. Hann teygði hausinn
fram, sneri honum síðan svolítið til