Úrval - 01.11.1970, Blaðsíða 58

56
ÚRVAL
týnt einhverju. Loks kom vagn-
stjórinn í síðustu eflirlitsferðina.
Hann leit á mig með undrunarsvip
og gelti: „Port Wash! Síðasti við-
komustaður“!
"Ég bretti hattbarðið niður, bretti
síðan upp frakkakragann og lædd-
ist niður úr lestinni í þeirri von, að
allir ferðafélagar mínir hefðu þeg-
ar lagt af stað heim í stationbílun-
um sínum. Flestir voru reyndar
farnir. En samt voru þó nokkrir
enn eftir á stöðinni. Þeir höfðu
safnazt saman umhverfis eina far-
artæki mitt, undrandi á svip, og
biðu þess bar að sjá, hvers konar
náungi mundi brátt birtast.
Ég tók á öllu, sem ég átti til
þess að bæla niður skelfinguna, sem
gagntók mig, og ákvað að halda
beint á vígvöllinn og láta sem ekk-
ert væri. É'g labbaði að því er virt-
ist rólegum skrefum til krakkanna
minna og rétti Christopher skjala-
töskuna mína og alla pakkana ó-
skön hirðuleysislega, eins og ekkert
væri eðlilegra en að hann reyrði
þá á bak asnanum.
„Buenas tardes, mushachos,
(..Gott kvöid, krakkar), sagði ég á
spænsku. ,,Er Mamacita (mamma
litla) búin að baka „enchilladas“
(mexíkanskar hveitikökur) í kvöld-
matinn?“ Þessum börnum kom ekk-
ert á óvart. Þau voru alltaf með
á nótunum. Alison svaraði, þegar
ég settist á bak hlöðnum asnanum:
,,Já, en hún sagði, að þú ættir að
koma við í verzlun Harolds og
kaupa kassa með 6 bjórflöskum“.
f JÖTUNNI.
Þ^ð snmaði mikið í desember og
janúar þennan vetur. Það byrjaði
snemma að snjóa, og það snjóaði
lengi fram eftir vetri. Það mynd-
uðust slíkir skaflar að smákrakk-
ar, sem gengu upp eftir þröngu
göngunum, sem ég hafði grafið á
garðstígnum okkar, sáust alls ekki,
fyrr en þau stóðu við eldhúsdyrn-
ar.
Við höfðum mikið gagn af Jack
þennan tíma. Þeir Chris og Jon
festu tvo stóra trékassa við sleða.
Og ég bió til eins konar ækisás úr
planka, svo að Jack gæti dregið
þetta farartæki. Svo hringdu börn-
in í nágrannana og buðust til þess
að sækja matvörur í verzlanirnar
fyrir þá. Og síðdegis dag hvern
skokkaði asninn milli húsanna og
verzlananna með hlaðinn sleða í
eftirdragi.
Við fórum snemma í göngu með
Jack á aðfangadagskvöldið og kom-
um honum svo fvrir í byrginu í
bílskúrnum. Síðan náðum við í
stórt balsamtré, sem við höfðum
keypt, og settum það upp í einu
horni dagstofunnar. Klukkan tíu
um kvöldið var búið að skreyta
það. Og svo fóru börnin að hátta.
Við Jane tíndum vagnana og þrí-
hjólin saman, lögðum þau til hlið-
a'-, hreinsuðum til og opnuðlim síð-
an flösku af léttu víni. Svo var dvra-
biöllunni hringt, þegar klukkuna
vantaði fimm mínútur í tólf.
Hver í ósköpunum gat verið á
ferli svona seint? Símsendill með
skevti? Skuldheimtumaður? Jóla-
sveinninn?
Við opnuðum útidyrahurðina, og
á dyraþrepunum stóð roskin kona
með sjal yfir herðunum. Ég hafði