Úrval - 01.11.1970, Blaðsíða 75

EYJAN, SEM ER KIRKJUGARÐUR SKIPA
73
msmí
Þessi mynd er tekm á farardegi þeirra; serfræoinga, sem dvalið hafa í eitt
ár á eyjunni. Jafnframt er þetta komudagur nýrra starfsmanna, sem dvelja
munu í eitt ár á einmanalegustu eyju veraldar.
ar í júlí 1841. Eftir smávægilegar
viðgerðir var það aftur tekið í notk-
un.
A miðri eyjunni er mikil lægð,
eða dalur, sem nær næstum eftir
henni endilangri og þar er aðal gróð-
urinn, gras og runnar. Sjö mílur
dalsins eru þó undir sjó. Wallace
lake, aðskilið frá hafinu með mjóu
rifi. Einu sinni braust sjórinn inn í
þessa tjörn að norðanverðu og
myndaðist þar stór vík, þar sem
strandferðabátar leituðu vars. En
brátt lokaði annar stormur víkinni
áftur og urðu þá 2 amerískir kútt-
erar, sem lágu á víkinni, innilokað-
ir á tjörninni.
Þó var þessi vindblásni ógestrisni
sandbanki á Atlandshafi fyrsta
landnám Evrópumanna, í landi, sem
nú heitir Norður-Ameríka.
Fyrir löngu, árið 1534, fann Jac-
ques Cartier, leiðsögumaður frá St.
Milo í Frakklandi, Acadia, sem nú
heitir Nova Scotia, og hrósaði land-
inu svo mjög, þegar hann kom aftur
heim, að Frans konungur ákvað að
stofna þar nýlendu. Árið 1544 var
Sieur de Roberval, aðalsmaður frá
Picardi, skipaður landstjóri svæðis-
ins og var sendur með flotadeild til
þess að mynda nýlenduna. Leiðang-
ur þessi mistókst, og önnur tilraun
dróst til ársins 1598, þegar annar
franskur aðalsmaður, Marquis de La
Roche, tók með sér 48 sakamenn úr
frönskum fangelsum, til þess að
stofna fanganýlendu.
Fyrsta landsýn hans var Sable-
eyja og eftir lauslega athugun komst
hann að þeirri niðurstöðu, að þarna
væri heppilegur staður til land-