Úrval - 01.10.1978, Síða 28

26
ÚRVAL
veginum. Allt í einu stansar hann,
ypptir heimspekilega öxlum og keifar
svo rösklega af stað móti fjarlægri
sjóndeildarrönd.
Theodore Huff
Hver er skýringin á einstökum vin-
sœldum Chaplins?
Mestu máli skiptir örugglega, að
allir fundu eitthvað af sjálfum sér
hjá þessum smávaxna manni og mikla
leikara — óbugandi í andstreymi,
með þörf en kannski ekki hæfileika
til að berja frá sér, ef einhver sýndi of-
ríki, drauminn um rómantík. Veik-
byggt hjálparieysi hans skírskotaði til
móðurhjartans hjá konum, en fimi
hans og ódrepandi hæfileiki til að
gera féndum sínum slæma grikki átti
hljómgrunn hjá körlunum. Chaplin
vakti alla þessa mannlegu eiginleika
til lífsins, en fyrst og fremst kom
hann öllum til að hlæja. Þar við bætt-
ist, að í augum þeirra fátækustu
meðal áhorfenda var Chaplin lifandi
dæmi um mann, sem getur sigrast á
öllu mótlæti og endað sem marg-
milljóneri, dáður og dekraður af auð-
ugum yfirséttunum og frægari en
nokkur annarí þessum heimi.
Roger Manvell
1916 gerði Chaplin samning upp á
186 milljarða á ári, en fiessi skyndi-
legu auðævi höfðu ekki merkjanleg
áhrif á lífsstíl hans.
Öttinn um að verða aftur fátækur
víkur aldrei frá honum. Hann hleður
fé á þá, sem honum fellur vel við, en
það er öðru nær en hann bruðli með
fé sjálfum sér til handa. I hans augum
er öryggi fólgið í réttinum til að
borða, þegar hann vill, hafa svigrúm
til að hreyfa sig og raula gamla tangóa
og spila á harmónikku. Öryggi þýðir
líka aðhann þarf ekki að láta stjórnast
af dagatali, klukku eða „hákörlun-
um” í Hollywood. Yngri stjörnur
móðgast oft yfir því, að frægð þeirra
og félagsskapur hafa svo lítið að segja
í hans augum. Ef hann á að fara í
veislu eða á tónleika en truflast af bók
eða vini, eru mestar líkur til að hann
láti aldrei sjá sig.
Alistair Cooke
Chaphn var fullkomnunarsinni,
sem setti á svið, framleiddi, skrifaði
handrit og samdi tónlistina í kvik-
myndir sínar. Leikstjórinn Robert
Parrish minnist fiess, fiegar hann sem
drengur átti ásamt vini sínum að leika
í , ,Borgarljósum ”. Þeir áttu að vera
blaðadrengir, sem blésu baunum
gegnum rör á Chaplin, fiegar hann
hjálþaði fallegu, blindu stúlkunni
Virginiu Cherrillyfirgötuna.
Hann sýndi okkur hvernig hann
ætlaði að ganga, hvernig hann ætl-
aði að sveifla stafnum sínu, hvernig
hann ætlaði að lyfta hattinum,
hvernig hann ætlaði að brosa til Virg-
iniu Cherrill og svo framvegis. Svo
varð hann Virginia Cherrill og flæk-
ingurinn samtímis; hann stökk af
einum stað á annan, sveiflaði stafn-
um sínum og hélt höndunum fyrir
„blindum augunum.