Læknaneminn - 01.04.2020, Qupperneq 133

R
an
ns
ók
na
rv
er
ke
fn
i þ
rið
ja
á
rs
n
em
a
13
3
Methods: A previously published method for AA
analysis in DBS using UPLC was validated in the
clinical core laboratory at Boston Children’s Hospital
(BCH). The assay was validated for precision by
replicate analysis of DBS samples containing known
concentrations of phenylalanine and tyrosine.
Intra-assay precision was determined by analyzing
samples, across two concentrations, in replicate (n =
10) in a single analytical run. Inter-assay precision
was determined by replicate analysis (n = 5) of DBS
samples for phenylalanine and tyrosine across two
concentrations over five consecutive days. A method
comparison study was performed by analysis of
phenylalanine and tyrosine in DBS samples (n =
30) and their corresponding plasma samples using
blood from PKU patients collected for routine blood
phenylalanine monitoring.
Results: Intra-assay precision, expressed as coefficient
of variation (%CV), was 9.8% and 9.6% for
phenylalanine and tyrosine, respectively. Inter-
assay precision, also expressed as %CV was 15.6%
for phenylalanine, and 13.8% for tyrosine. Linear
regression analysis demonstrated excellent correlation
between DBS and plasma for both phenylalanine
(r2 =0.964) and tyrosine (r2 =0.918), with slope
values of 0.15 and 0.115, respectively. Bland-Altman
analysis revealed a clear negative proportional bias
for both amino acids, with a mean bias of -197.9 for
phenylalanine and -58.1 for tyrosine across the range
of concentrations tested.
Conclusions: The DBS method performs with
acceptable precision for both phenylalanine and
tyrosine across the range of clinically-relevant
concentrations. Measurement of phenylalanine
and tyrosine in DBS samples holds promise for
clinical monitoring of PKU patients on treatment.
This method has the potential for expansion to
additional AA, increasing its application for other
aminoacidopathies and genetic metabolic disorders.
This method is now available for implementation in
the clinical chemistry laboratory at Boston Children’s
Hospital.
Áföll í æsku og tengsl við
fæðingarreynslu kvenna hjá Ljáðu
mér eyra
Unnur Mjöll Harðardóttir
Ágrip barst ekki.
Virkni SMO p.Arg173Cys stökk-
breytingarinnar í fíbróblöstum
Viktoría Helga Johnsen1, Sara
Sigurbjörns dóttir1, Eiríkur Steingrímsson1
1Læknadeild Háskóla Íslands
Inngangur: Slitgigt er einn algengasti sjúkdómurinn
í liðum og veldur því að brjóskið í liðunum þynnist
sökum óafturkræfs niðurbrots og eyðist. Íslensk
erfðagreining hefur nýlega fundið breytileika í
geninu Smoothened (SMOR173C) sem veldur
aukinni hættu á slitgigt. Stökkbreytingin veldur
því að arginín (R) í stöðu 173 er breytt í systín (C)
í SMO próteininu sem er hluti af Hedgehog (Hh)
boðleiðinni. Þetta er í fyrsta skipti sem stökkbreyting
í Hedgehog boðleiðinni er tengd við slitgigt.
Hedgehog boðleiðin gegnir lykilhlutverki í fóstur-
þroska og er mikilvægur stýriþáttur í fjölmörgum
ferlum líkt og vefjaendurnýjun og viðhaldi stofn-
frumna, m.a. stýringu á beinmyndun og sérhæfingu
brjóskfrumna. Þá kemur ferillinn að vefjaendurnýjun
síðar á lífsleiðinni. Stökkbreytingin er staðsett
í utanfrumu hneppi SMO sem inniheldur svokallað
kólesteról bindihneppi sem bindur kólesteról og
önnur steról. Rannsóknir á stökkbreytingum sem
staðsettar eru í kólesterólbindihneppi SMO sýna
að þær hafi áhrif á bindigetu steróls. Dæmi um
slíka stökkbreytingu er SMOY130F(Tyr130Phe).
Þegar SMO bindur kólesteról virkjast það og flyst
úr innanfrumubólu yfir í primary cilia, bifhárs
sem er staðsett á frumuhimnunni og kemur að
utanfrumusamskiptum. Markmið þessarar rann-
sóknar var að yfirtjá villigerðar SMO, SMOR173C
og SMOY130F og bera saman áhrif þess á Hh
boðleiðina, þar eð hvort hún valdi aukinni virkjun
eða hindrun á boðleiðinni.
Efniviður og aðferðir: Notast var við NIH/3T3,
MEF og RPE1 frumulínurnar. Til að kanna
áhrif þess að virkja SMO á Hh boðleiðina voru
frumurnar sveltar til að virkja primary cilia
myndun og svo meðhöndlaðar með Smoothened
Agonista (SAG) annars vegar, sem virkjar SMO
óháð kólesterólbindingu og Oxysterol (OHC)
hins vegar, sem virkjar SMO með því að bindast í
kólesterólbindihneppið. Því næst var RNA einangrað
og reverse transcription quantative polymerase chain
reaction (RT-qPCR) framkvæmt fyrir Actin, Gapdh,
Smo og Gli1. Til að greina áhrif Hh virkjunar á
staðsetningu SMO voru sveltu og SMO virkjuðu
frumurnar einnig litaðar með mótefnum sem
binda SMO og acetylated-tubulin sem er að finna
í primary cilia. Mótefnalituðu frumurnar voru því
næst skoðaðar með lagsjá (e. Confocal microscope).
Þá voru einnig búnar til stöðugar frumulínur
(NIH/3T3 & RPE1) með vakatjáningu sem tjáðu
villigerðar SMO, SMOR173C og SMOY130F.
Niðurstöður og ályktanir: Veruleg aukning varð á
tjáningu Gli1 við það að virkja SMO með SAG en
einungis smávægileg aukning við OHC virkun í bæði
NIH/3T3 og MEF frumum. Þetta gefur til kynna að
SAG virkjar Hh boðleiðina mun betur en OHC. Þessi
áhrif komu skýrt fram hjá bæði NIH/3T3 og MEF
frumunum, þó Hh virkjunin hafi verið mun meiri
í NIH/3T3 frumunum. SMO var yfirleitt staðsett í
primary cilia þegar frumurnar voru meðhöndlaðar
með SAG eða OHC en ekki í viðmiði. Því má álykta
að virkjað SMO er staðsett í primary cilia á meðan
óvirkjað SMO er ekki að finna þar. Þá náðist að
koma upp stöðugum frumulínum en ekki gafst tími
til að greina áhrif yfirtjáningar á villigerðar SMO,
SMOR173C og SMOY130F sem væri næsta skref í
því að svara því hvort að SMOR173C variantinn hafi
áhrif á virkjun Hh boðleiðarinnar.