Helgafell - 01.04.1943, Blaðsíða 36

172
HELGAFELL
undir höfði og lét fara vel um sig. En
ég sat við stofuborðið með orðabók og
version og þuldi allan daginn og var
orÖinn dauðþreyttur að kvöldi. — Eitt
sinn bar það við, að Magnús Andrés-
son, þá biskupsskrifari, kom að finna
Þorbjörgu og leit þá inn til okkar.
ÞiS hafiÖ þaS náðugt hérna, segir
Magnús.
MaSur er að reyna að gera sig ekki
að neinum meinlætamanni, svarar Ein-
ar. Ég býst hvort sem er ekki við
að verða nokkurntíma hafinn uppí
postullega tign. En það er nú ekki mik-
ið næði í þessum djöfuls prófum, þó
að maÖur sé að reyna að hafa það.
Einar var mikill námsmaSur, fljót-
ur að læra og vandvirkur um lestur og
bar gott skyn á þaÖ, hvort hann vissi
eða vissi ekki. Mér virtist allar náms-
greinar liggja álíka fyrir honum, að
einni undanskilinni. ÞaS var landa-
fræði, og hana las hann heldur aldrei.
Daginn áður en við áttum að ganga til
lokaprófs í þessari námsgrein uppúr
fjórða bekk, vissi Einar í raun og veru
ekkert í henni, hafði jafnvel ekki hug-
boð um alkunnustu atriði hennar. Þeg-
ar við förum að líta í bókina daginn
fyrir prófið, spyr hann mig:
HvaSa land er stytzt í landafræðinni ?
ÞaS er víst Sviss, svara ég.
Blessaður farðu í gegnum Sviss með
mig ! segir þá Einar.
Ég gerði það, og Einar var enga
stund að gleypa í sig Sviss, því að ekki
vantaÖi gáfurnar, kannski. SíSan
hlýddi ég honum yfir greinina. Hann
stóð sig uppá 6. AS þessari prófun lok-
inni segir Einar:
Ég sfcal koma upp í Sviss.
Hvernig skyldi hann nú fara að því ?
hugsaði ég.
Daginn eftir göngum við saman uppí
skóla til prófsins. Þegar við komum
inní skólaganginn, eru þar margir pilt-
ar fyrir. Þar að auki hittist svo á, að
landafræÖikennarinn, Benedikt Grön-
dal, gekk rétt í því eftir ganginum. Þá
tekur Einar einn piltinn undir hönd sér
og gengur arm í arm við hann á eftir
Gröndal, næstum upp við bakiÖ á hon-
um, og segir við piltinn svo hátt, að
Gröndal myndi heyra:
Ég er alveg vitlaus í landafræÖinni
nema ég komi uppí Sviss.
Einar vissi, að Gröndal var mesta
góðmenni og langaÖi ekki til, að nem-
endur hans stæðu á gati.
Nú gengur Einar upp til prófsins, og
þar fer allt einsog hann vænti. Grön-
dal tekur hann upp í Sviss, og Einar
fær 52 fyrir frammistöÖuna. En ég,
sem kunni alla landafræðina, fékk 51.
Einar stóð sig venjulega vel á prófum
og var afskaplegur examinationskjaft-
ur. Kennararnir virtust hafa hálfgerð-
an beyg af honum, og sumir þeirra
sýndust hafa horn í síðu hans. Einar
bar sig þó upp við mig undan því, að
hann væri feiminn. Benedikt faðir hans
kvartaði líka undan feimni.
Kynning mín við Einar Benediktsson
varð til þess, að mér þótti alltaf síÖan
vænt um hann. Sérstaklega dáðist ég
að hjartagæzku hans. Hann var allra
manna hjálpsamastur og horfði ekki í
að gefa sinn síÖasta eyri, hvenær sem
hann vissi, að einhverjum lá á. Hann
gerði aldrei háð að skólabræðrum sín-
um, sem miður stóðu sig, og var það
þó nokkuð tíður löstur í skóla á þeim
tímum. Einar gerði sér mjög far um
að hjálpa þeim og var alltaf boðinn og
búinn að veita þeim alla þá aÖstoÖ,
sem hann gat af hendi látið.
MislingaáriS 1882 var ekki haldið
vorpróf í skólanum, vegna þess að
margir skólapiltar lágu þá veikir. Var