Helgafell - 01.04.1943, Blaðsíða 38

174
HELGAFELL
sæti sínu og hleypur útað glugganum
og segir:
Hvað er þetta ? Er Einar Benedikts-
son nú orðinn vitlaus ?
Utiá blettinum gefur að líta Einar
Benediktsson, að mestu nakinn niðurað
mitti og flýgst þar á við stóran hund,
sem hafði orðið innlyksa í skólanum
af útlendu skipi. Einar þrífur til hunds-
ins og kastar honum aftur og aftur í
loft upp, en fleygir sér þess á milli á
grúfu, krafsar höndunum niðurí jörð-
ina og lætur sem hann bíti gras og æp-
ir og gargar hástöfum.
Sigurði verður starsýnt á þessi við-
undur litla stund, einsog honum gleym-
ist allt annað, og snýr þá baki að pilt-
inum. En á meðan gerist sá atburður
fyrir aftan hann, að einn af færustu
handboltamönnum skólans sendir kúl-
unni innum hurðargatið, prófsveinninn
fær gripið hana á lofti, flettir henni
hljóðlega sundur, skrifar upp dæmið og
afhendir Sigurði blaðið eftir hæfilegan
tíma. Dæmið var hárrétt reiknað. Þess-
um nemanda var ekki hægt að gefa
minna en ,,ágætlega“ fyrir afrekið.
En nú háttaði svo til um kennaralið
skólans, að Eiríkur Briem hafði um
veturinn kennt reikning í þriðja bekk
og var því ekki ókunnur leikni piltsins
í meðferð á tölum. Hann kvað það
augljóst, að nemandinn ætti ekkert í
þessum útreikningi. En þeirri fullyrð-
ingu var mótmælt af öðrum og það
nefnt til sönnunar, að hér hafi ekki
verið hægt að koma við svikum.
Við sjáum það nú bráðum, svarar
Eiríkur.
Þá er próf hófst í munnlegum reikn-
ingi, gerir Eiríkur piltinum þann greiða
að prófa hann nú í sama dæminu, sem
hann hafði reiknað svo snilldarlega á
pappírinn. En þá skiptir svo um, að
pilturinn veit varla upp né niður í
neinu. Þó minnir mig hann fengi 2
fyrir frammistöðuna. Þótti nú auðsætt,
að hann hefði ekki reiknað dæmið
sjálfur á skriflega prófinu. Mun Ei-
ríkur hafa kært þetta fyrir rektor, og
tókust nú bollaleggingar um að gera
skriflega prófið að engu.
En hér stóð sá málum nærri, sem
ekki var lamb að leika sér við. Magnús
Stephensen, er þá var amtmaður yfir
Suður- og Vestur-amtinu, var náinn
ættingi piltsins. Ef ónýtingu hefði ver-
ið skotið til stjórnarvaldanna, mundi
Magnús hafa ráðið þeim úrskurði. Þess
í stað var horfið að því ráði að leggja
saman 52 og 2. Það urðu 72. Svo var
þeirri tölu deilt með 2, og pilturinn
hlaut 32 fyrir reikningskunnáttu sína.
Prófinu lauk svo, að hann varð okkur
samferða uppí 4. bekk.
Hjálp Einars Benediktssonar hafði
ekki misst marks.
Eitt dæmi er mér sérstaklega minn-
isstætt um samúð Einars með þeim,
sem hann taldi illa stadda.
Það var einhverntíma á sýslumanns-
tíð Einars í Rangárvallasýslu, að hann
kom ríðandi til Reykjavíkur. Fór hann
af baki hesti sínum hjá Lækjarkoti og
átti þar tal við kunningja sinn. Þá var
dagur að kvöldi. Þar stóð hjá þeim
drengur um tíu ára aldur, ósköp ves-
aldarlegur og fátæklega til fara og gón-
ir framaní Einar, hvert sem hann vík-
ur sér.
Einari leiddist þetta fákalega gláp
drengsins og segir:
Á hvað ertu alltaf að góna, drengur ?
Farðu heimtil hennar mömmu þinnar
að hátta!
Drengurinn fór ekki, en hvarflar
nokkur skref frá Einari og til hans aft-
ur og heldur áfram að góna framaní
hann, þó með engri ertni né áleitni.